Pasei á beira da leiteira e díxenlle ola. Sempre saúdo. A quen sexa. Incluso a Edith, a estatua de sal. E que eu saiba non teño nada que ver con Lot. Pero son así de bíblico, con alma bíblica. Tamén pasei pola praza maior e as ansias de ir a Baños de Molgas son enormes, aínda que sei que, un pouco máis tarde, darei unha volta pola Valenzá. Porén, como se adoita dicir, do dito ó feito, vai un treito.
Por de pronto, seguín paseando polas rúas de Ourense. Nada, por tres ou catro tan só. Son dos que dou a típica voltiña para meterme canto antes nunha cafetaría para ler a prensa e escribir algo. As esperas desesperan e hai que matar o tempo.
Tamén saudei ó coche que teño aparcado en zona azul. Máis que saudalo, abrinlle as entrañas para pillar o libro de case 800 páxinas que deixara no asento de atrás. O volume non é o apropiado para metelo na pequena mochila e pasear o seu peso por aí. Non quería quedarme sen clavícula. Collín o libro porque, a pesar de todo o dito anteriormente, sei que me sobrará tempo nesa espera que desespera, e intentarei darlle un bo bocado. A ver se como unhas cantas páxinas.
Saudei a quen me puxo o café e boteille unha ollada ó xornal que me quedaba por ler, o terceiro do día. Á miña maneira tamén o saudei. Como levo todo o tempo saudando a todos os temas musicais que soaron e están soando polos auriculares. Por saúdos que non quede: ás nubes brancas, ós cachos claros do ceo, á xente que pasa, ós asubíos que lanzan algúns, a Fuxan Os Ventos, á flor do toxo, á táboa periódica, ó código Morse e mesmo a quen me amole.
