Ri, paspán. Do asubío que viaxa polo aire e vai caer no tímpano dun oído calquera. Chouta, saltón. E deixa que a inercia te leve polo leito do río que non leva practicamente auga. As troitas bailaron un tango mentres os amieiros caían ou se dobregaban, cada pouco, sobre os xuncos da memoria, de cando a vida non valía nin catro cadelas. Corre, pasmón. Non te quedes parado contemplando o bambán dunha conciencia, que vai dun pensamento nocturno a un ouleo no alto dun outeiro. Sabes que hai berros que pasan, que cruzan fronteiras. Sabes que hai fronteiras polas que berramos moi a miúdo, quizais demasiado a miúdo. Berra, animal. Por un recordo que quere marchar, que quere fuxir por entre as persianas do tempo e por un nacionalismo que non ten descanso. As troitas seguen bailando o tango e cen cabaliños do demo aterran na pobre charca existente no río que non leva practicamente auga. Asubía, Canta. Mira. Baila. Soña. Soña co paso de baile dun tango.
