“Por que non se vendeu este perfume por
trescentos denarios e se lle deu aos pobres?”
(Xoán 12:5)
Estas verbas pronunciounas Xudas Iscariote, discípulo elexido por Xesús para que a Escritura se cumplise, por interés propio. A Xudas non lle interesaban os pobres, pero si que tiña interés polo diñeiro. Desta vez, non era a cuantía do que roubaba da bolsa das ofrendas, senón que se trataba de 1kilo e douscentos gramos de prata. O denario era o salario diario dun obreiro (4 gramos de prata), polo que o prezo do perfume de nardo puro tiña o custo do que puidese gañar un xornaleiro durante todo o ano. Este episodio tamén é actual. Existen demasiadas persoas que din ser amigos, e só aparecen cando precisan algo. Nunca teñen tempo para nada, pero sempre están libres no momento de recoller o que lles é de utilidade. A resposta de Xesús puido server para destapar os roubos de Xudas, pero non foi así. El dixo: “Déixaa, porque ela gardou isto para o día da miña sepultura” (Xoán 12:7).
