Daquela, hai algo máis de cincuenta anos, algúns dos aldeáns e aldeás das aldeas de Lugo chegaban ao Instituto para abrir as portas do futuro, pechadas a cal e canto para os fillos da Mariña, para os das montañas da Fonsagrada, dos Ancares, do Courel e da Lóuzara xabreira ou pouco sollía. Estaban pechadas para os fillos dos mariñeiros e dos labradores, para tódolos fillos dos traballadores. Daquela eran outros tempos, difíciles, duros e de loita constante contra a fame e as inxustizas.
A mocidade traballaba e axudaba. Escoitaba o falar dos vellos e aprendía. Aprendía na escola unitaria. Cada un deles, dos rapaces e rapazas, adoraba á mestra que lle ensinaba e todos, con boa nota, resolvían aquel Ingreso e ingresaban en primeiro de bacharelato, para moitos deles, estudar por libre. Outros estaban internos no Seminario, vendo pasar e contando as sotanas.
No Instituto de Lugo había varios referentes, referentes daquela e, aínda, de hoxe. Eran profesoras e profesores de inmensa bonhomía, de sabedoría contrastada, de alta capacidade intelectual e coas chaves do futuro nas mans para abrir sempre, e cada día, as portas do saber, para ensinar contidos e valores, respecto e compromiso.
Don Xesús Alonso Montero era un destes baluartes defensivos para os fillos dos humildes, era o refuxio para acubillarse todos aqueles que querían un mundo diferente e unha sociedade sen diferencias pola procedencia dos seus integrantes. Era un bastión para a defensa da igualdade plena entre os homes e as mulleres do mundo, sen razas, sen cores, sen clases e coas mesmas posibilidades de acceder á formación, á ciencia e ao coñecemento.
Era así o profesor e así segue hoxe. Un intelectual brillante, capaz de seguir coa revolución necesaria, un mestre do que ninguén pode esquecerse, un infatigable servidor público que dedicou e dedica a súa vida á creación e propagación do coñecemento. Un sabio ao que moito lle debe a intelectualidade, a cultura e a poboación galega.
Para renderlle homenaxe e recoñecemento, o vindeiro venres estará en Lugo, no IES que foi seu e agora é Lucus Augusti. Alí, con el, estarán compañeiros, alumnos, amigos e, como di a Tía Manuela, “será unha festa da palabra musicada, falada ou calada, con todo o simbolismo, a autoridade e a forza que outorga a gratitude”. Grazas, mestre!
