Amedida que pesan os anos, os recordos do pasado bulen na memoria. E as fotos daquel tempo, daquel Ourense dos anos sesenta do século pasado, lembran datas da nenez e da mocidade. Son imaxes agochadas no baúl dos sentimentos que toman vida. Os humanos non seríamos ren se non tiveramos pasado; na nosa existencia partiríamos de cero. Seríamos como uns seres pequenos expostos a tantas cousas que viviríamos perdidos e abraiados no mundo presente se non houbera quen nos guiara.
Camiñar sen pasado e sin coñecer polo menos o inmediato é tando como deambular polo mundo, estando expostos a todo tipo de perigos, sorpresas e imprevistos.
Escribo esto, pois moitos mocetes e autoridades locais noso tempo, cando ven a unha persoa maior e lles fala dos tempos vividos e de como era aquela sociedade na que medrou e se formou, axiña contestan concerta soberbia: non me fales do pasado, pois non me interesa. E como mozos e autoridades que son ignoran que, o camiñar pola vida atesoura unha boa ristra de saber, de esperiencias e de moitas cousas máis que son moi interesantes e que convén ter en conta. Eu que sigo con atención as fotos do pasado recente de Ourense que publican os medios e tamén as crónicas que as acompañan valóroas moitro, pois son a chave pra saber da evolución desta nosa cidade e de como se vivía tempos atrás. E por eso sei que o Concello de Ourense era moi pequeno e que, a partires do ano de 1948, en plena ditadura, absorveu por decreto ó concello de Canedo no que estaban moitas empresas e que era e é moito máis extenso co das Burgas. E que a partires dos anos sesenta do século XX foi o gran momento da expansión da cidade. Medraron os barrios de San Francisco, de Marcelo Macías e un longo etc. Os cartos da emigración deron lugar ó crecemento, un tanto anárquico, do Ourense actual e, o único barrio que naceu e medrou, con certo orde, foi o das Lagoas. E podería seguir contando moitas máis cousas. Mais a día de hoxe observo con certa tristura que, lugares emblemáticos como o Posío, e a Alameda están en plena decadencia e abandono. Lembro tamén as festas da cidade e aquelas Batallas de Flores xunto coas verbenas do Posío; recordo o Festival do Miño naquela cidade que creaba e protexía a cultura. E digo todo esto, pois a día de hoxe, percibo unha cidade en franco retroceso. Unha cidade na que os seus gobernantes ignoran moitas cousas do seu pasado, e non queren coñecelas. E por eso non aprecian feitos e actividades que lle daban lustre a esta urbe. E ainda que fose en plena ditadura Ourense tiña xente ilustrada, e marca dentro de Galicia, cousa da que hoxe anda moi escasa.
Sempre mantiven que, quen non coñece o pasado camiña perdido polo presente e toma como referente temas que non aportan nada. Mellor modas que desvalorizan o propio e que convirten ós cidadáns en masa bruta facilmente manipulable. Claro que ó mellor é o que persiguen. E eso acontece por moito que manque hoxe con moitos dos nosos gobernantes.
Pode que sexan cousas da modernidade barata que nos invade. Pode que coa nosa preguiza todos axudemos a que cheguen ó poder persoeiros baratos, mellor, charlatáns embaucadores que, deixen desfeitas as institucións onde mal gobernan.
Hoxe ó ver por onde camiña esta cidade atópome desacougado, pois na urbe das augas frevendo, todo anda fora da normalidade democrática. Que a cultura nin existe nin se busca. Que o pasado non se coñece, non se divulga, nin interesa. E tantas cousas máis. Polo que vexo unha urbe que morre día a día no solpor dun silencio complice que nos arrastra a todos. Que quedan tres anos longos pra ver se escampa. Sí, pra que volva á cidade un vento que mos avive e traia un futuro mellor pra todos. Ah, e non son cousas doutro tempo. Son realidades do presente.
