Na terra de Celso Emilio Ferreiro concedéronlle o Premio de Patrón de Honra “Celanova. Casa dos Poetas” ó noso admirado e querido Manuel Buciños. Cantos alí estabamos enchémolo de parabéns e apertas. El díxome na entrevista que lle fixen: “Un abrazo exprésao todo. Un abrazo de despedida, un de chegada. Un abrazo de amor, un abrazo de tristeza. Podes expresar con el todas as cousas”.
Pois sí, mestre. Os teus abrazos de madeira, de bronce e de pedra saben quentar o noso frío co lume aceso da veta namorada. Buciños é un soñador apaixoado da materia que acaricia. E píntalle sombras ás luces, enxauga palabras ocas. Os seus ollos derreten o mármore máis duro e fende os buratos onde se agochan as tristuras e os desencantos que firen. As familias esculpidas bailan e voan facéndolle cóxegas e garatuxas ós meniños; as figuras solitarias erixen o seu poder maxestuoso e as parellas calan nun silencio fondo e cómplice os amores tolos que os converten en vagalumes. A pedra escacha con risas de cores; a madeira quenta o lar, o fogar e a prole, e nas ondas do bronce arróulanos un cantar miudiño, morriñento e romántico que fai chorar a quen o mire sen pestanexar.
O abrazo do mestre Buciños é de mar coma o nome da súa nai, é lene e transparente. Brilla coma as noites de xeada e asubía coma os anxos, os trasnos e as meigas brancas que o sabio -menciñeiro das formas- invoca cada vez que o lume se prostra ante el e a súa obra enfeitizada.
Noraboa, meu tan querido e admirado escultor.
