Econ todo este balbordo que hai no bar, virán os Reis Magos igual ca sempre, mamá?
Pregunteille temendo eu que con toda aquela festa que se montara arredor do acordeón do papá, o Manolito batendo con paus na cadeira de madeira e o Pepe coa culler na botella do anís, as Súas Maxestades decidisen voltar a Oriente sen deixarnos nada. Eu quixera non durmir pero xa toponeaba e pechábanseme os ollos.
-Non teñas pena, miña vida, que non se van sen vir por aquí e deixarche o monequiño que lle pediches. Tés soniño? Ven ó meu colo que te levo a camiña.
Abambaba o meu corpiño miúdo ó donaire da linda taberneira e nun marmurio funme perdendo nun mundo de néboa e fume onde se desdibuxaban os contornos dos corpos cos brazos e pernas polo aire nun baile tribal e ían quedando as risas e os cantares nun eco intermitente que me arroulaba ata chegar ó leito. A maxia da noite comezaba sentindo a man quentiña da mamá acariñándome a cara ó mesmo ritmo co que o papá sacudía as notas do acordeón. Arrecendía todo a novo.
A alegría colleu da man ó misterio e foron camiño arriba ó lugar sen fin onde bailan os anxos cos mortos, os nenos cos cans que perderon, as guitarras coas gaitas, o rico co pobre, as vacas co carro, as pitas chocas co burro que leva a meilada ó muíño, o baixo co alto e o gordo co fraco. Leveda o pan... O lume abrasa en alquimia de transcendencia o esplendor do momento. A man da mamá era un pincel de luz que me trazaba corazóns na meixela coloradiña e a voz do papá, grave e armoniosa, a bandeira que ondeaba cun vento quente do sur naquela casa feita fogar. Lar. Paraíso.
Espertei cun bico alado ó mencer. O silencio e a candea da mañá viñan xogar comigo e co meu monequiño de estrea.
-Ves como viñeron os Reis! -exclamou a dama dos bicos de rosa, chea de emoción-. Como te me van deixar a ti sen agasallo se es a alegría desta casa?
O papá chegou axiña coa cara lavada e sacando o peite pequeno do peto do pantalón para domar o pelo teso.
-Ai carafio, viñéronlle os Reis á miña nena?
Eu sorrín orgullosa e apretei cara min ó meu neniño que aínda traia a pel fría de cruzar os mares. Agora xa chegara onda nós e pronto á calor da cociña lle quecerían os pés, as mans e o corazón.
Bendita sexa a ilusión por sempre e eternamente!
Os papás, inmensos, eran o cosmos i eu, pequeniña, a gardiana daquel amor que xamais se apagará.
Feliz día máxico!
