Viladerrei, anos 50 do século pasado. Estaba tolleito das dúas pernas (tiña que valerse de muletas) e críase un titán, titán fanático e ousado capaz de acometer as máis audaces empresas por arriscadas que fosen. 'Algún día, aínda que no empeño me vaia a vida, demostrareille a todo o mundo do que é capaz o Ferreiro'. Tamén se cría o máis culto dos veciños do pobo, levándoo a súa soberbia a ollar a todos os demais con desprezo. 'A maior miseria dos veciños deste pobo non é a fame que os consume, nin os cubís nos que malviven. A auténtica miseria deste pobo de apalambrados está na súa ignorancia, ignorancia total, que os abouba e os adormece' -acostumaba a repetir, brandindo con rabia unha muleta cara ó ceo-. Arengas tantas veces repetidas, que o tío Ferreiro lanzaba a diario dende o mazadoiro da Carreira, moi preto da igrexa, e nas que, exaltado, falaba das maldades dos burgueses, do capitalismo explotador, da loita de clases, dos 'meus camaradas', de parias e de amos, de Marx, de Lenin, de Trostki, de Stalin. '¡Levantémonos contra a clase dirixente!' '¡Acabemos, dunha vez, con este maldito goberno'. Arengas políticas, e tamén relixiosas. 'Babecos, ¿cando vos entrará na cabeza que a relixión é o opio do pobo? Bah!, estou seguro que nunca, xa que nin sequera me entendedes'
Unha historia, a do tío Ferreiro, que, cando menos para min, segue chea de interrogantes aínda hoxe. ¿De onde lle viña aquela estraña formación? ¿De onde a súa arrogancia? ¿Por que as autoridades daquel tempo, tan rigorosas na defensa do réxime, lle permitían o tío Ferreiro que fixese apoloxía do comunismo, que dirixise as críticas máis feroces contra a primeira xerarquía do Estado, ou chamase a rebelión? '¡Se houbera sete coma min, sete, hoxe mesmo Franco baixaba do poder!'. Silencio das autoridades. E tamén silencio no cura da parroquia, no arcipreste da zona e no señor bispo da diócese. ¿Por que uns e outros miraban para outro lado? ¿Temían facer del un mártir que puidese arrastrar a outros veciños a súa causa, engrosando, así, as filas de disidentes dispostos á loita? Ou, ¿será que non vían nel máis ca un pobre tolo inofensivo, torrenteira de palabras ocas que levaba o vento? Tampouco me cadra, porque as xentes de entón non o tiñan por tolo. Son tantas as interrogantes... Pois, a última ¿cando chegará o día no que un escritor profesional se decida a facer un libro coa historia certa do Ferreiro?
