Téñome por persoa de lei. Ou, como diría a finada da miña aboa Antonia, por un home de orde. Velaí que cando foi o 11-M, no xa lonxano 2004, acreditase no relato do ministro do Interior polo menos durante as primeiras tres ou catro horas, até que ben clariño ficou que mentía. Como mentira o seu Goberno todo poucos meses antes, canda a catástrofe (ambiental e democrática) do Prestige. Dende entón sigo a defender aos funcionarios policiais, mais desconfío sempre dos seus mandos políticos, quer ministros do Interior, directores xerais da Policía e Garda Civil, quer delegados do Goberno ou determinados comisarios xerais pata negra, que cren só responder perante o seu ministro e a historia.
Existen xa probas de cargo abondas que demostran a conspiración delictiva, cando non a autonomía de actuación á marxe de calquera control democrático, de enteiras unidades policiais. A chamada “Policía Política” ou “Policía Patriótica”, creada polo anterior ministro do Interior, Jorge F, Díaz, semella xa unha realidade acreditada. Unha policía usada fraudulentamente para combater o independentismo catalán -pacífico, compre non esquecelo-. Arrepíamos coas gravacións onde o ministro animaba ao xefe da Oficina Anti-fraude catalá para espiar parentes de Francesc Homs, Artur Mas ou Oriol Junqueras, prometéndolle apoio aberto dende a Fiscalía e gabándose ambos os dous de terlles “desfeito a sanidade catalá”.
Que dicir do comisario Villarejo, sospeitoso de ferir a coitelo a unha doutora supostamente acosada polo presidente de Ferroglobe, Javier López Madrid e de usar os medios da administración en beneficio da súa axencia de información? Ou das interferencias a respecto das pescudas policiais sobre o duplex do ex presidente madrileño, Ignacio González, na Costa do Sol? Ou do absoluto ridículo de lle atribuir ao entón alcalde barcelonés, Xavier Triàs, a titularidade dunha conta falsa en Suiza?
Pois ben, até de agora só o Parlament catalá abriu unha pescuda oficial sobre estes feitos delictivos, mentres que PP, C’s e, até de agora, o PSOE (boa oportunidade para que Pedro Sánchez amose a remuda de paradigma) bloquearon até de agora calquera investigación a serio dende o Congreso dos Deputados.
Nunha democracia só nos poden investigar por orde xudicial. O outro chámase Estado policial ou Estado autoritario.
