Encantoume esta semana o artigo de Maribel Outeiriño en La Región porque podería estar escrito por min, reflictindo todas esas sensación que sentías cando viaxabas nos “Coches de Línea”.
Dís que che encantaba ir nos asientos dianteiros para ver todo o que o conductor facía; eu, ademais diso teño que engadirlle que era a única maneira de que non me marease por aquelas curvas de Taboadela ou Seixalvo, en tempos nos que nin coñecía as benditas biodraminas. Se as coñecese non botaría os fígados cada vez que ía ao País Vasco e antes de chegar a Puebla de Sanabria xa non quedaba nada de min, por aquelas carreteras de noso Señor nas que se pillabas un camión do peixe podías ir con el ata Benavente, onde faciamos o primeiro avituallamento.
Nas miñas viaxes diarias Allariz-Ourense nos anos que estudiei nos Maristas sabía de memoria ata os cambios de marcha que facía o chófer da liña de Celanova cun dos peores autobuses que Juan Villalón lle tiña endilgado. Juan era, con permiso da súa familia, un deses persoeiros que merecen un libro á parte. Cando empezou a mercar para a empresa os flamantes “Setra” que marcaron toda unha revolución, nós queriamos a toda costa volver para Allariz neses novísimos autobuses, pero Juan estaba empeñado en que os de Taboadela e Allariz viñeramos nun destartalado que facía a ruta cara Maceda, e que para subir as costas casi había que empurrar, por moito “dobre embrague” que fixera o conductor. Daquelas, querida Maribel, os coches de linea non levaban música e por iso eu tiña gravada a banda sonora do cambio de marchas en todo o percorrido. Mellor así, porque aínda lembro que na miña plena xuventude cando viaxaba a Eibar tiven que sufrir a tortura dun Antonio Molina que o conductor se empeñou en poñer durante todo o traxecto, dándolle mil veces a volta á cinta-casete que mercara na gasolinera de turno. Non teño nada contra o gran Molina, pero os meus gustos musicais naqueles meus 15 anos ían por derroteiros ben diferentes como o “Woman” de “Barrabás”, que puñamos naqueles marabillosas máquinas nas que por un “peso” podías escoitar un par de cancións. ¡Miña naiciña! A cantidade de cancións que daquelas fomos descubrindo e memorizando no Bar “San Lorenzo” de Allariz, desde todo o repertorio de Camilo Sesto ata os últimos éxitos de Demis Roussos.
En Eibar, que eran un chisco máis modernos e avanzados nesto da música soaban naquelas gramolas os éxitos de Pink Floid ou Led Zeppelin. Ollo que non lle faciamos ascos ao “Un beso y una flor” de Nino Bravo ou, xa un chisco despois, ao marabilloso “Proud Mary” dos Creedence Clearwater Revival que logo popularizaría, e de que maneira, a gran Tina Turner. Eu quédome sempre coas versións orixinais que escoitabamos nas primeiras discotecas que pisábamos, por suposto sendo menores de idade; uf, daquelas non eramos maiores ata os 21 anos e iamos bailar os domingos con soamente quince ou dazaseis anos, cuns porteiros que facían a vista gorda, como a facían en Elgoibar cando eu ía co meu primo José Antonio a ver as películas para maiores, como “El Padrino” ou “Españolas en París.”
En fin, volvendo as viaxes nos coches de linea querida Maribel, ¿sabes o que me cabreaba enormemente?, que cando chovía o conductor soamente accionaba o limpaparabrisas do seu lado deixándonos sen visión panorámica. Non sei se era por non gastar ou por vagancia.
