Aurora Marco: "Rescatar e recuperar traxectorias feministas é unha cuestión de xustiza"

O Auditorio de Celanova acollerá hoxe, ás 17,30 horas, a clausura das xornadas “Memoria e Muller” organizadas polo Comité de Memoria Histórica coa colaboración do Concello, coa proxección de “Dores” e a presentación do libro sobre Carmiña Sierra de Aurora Marco. Quen foi Carmiña Sierra? Era unha cesureña nada no 1906 que, durante moitísimo tempo, foi unha descoñecida. Dende moi nena tivo claro que quería estudar e, con 16 anos, ingresou na Universidade de Santiago e, un ano despois, foi a primeira muller do Seminario de Estudos Galegos. Eu andivera detrás de Carmiña moitísimo tempo, buscando información para o meu libro anterior, pero me quedaba no 1935. Tiven moita sorte porque encontrei a súas netas, e todo foron facilidades, puxeron o arquivo da avoa ao meu dispor. Foi magnífico. Que descubriu? Unha muller libre, independente, moi interesante, intensa, moi profesional. Sacou a carreira, a cátedra e exerceu como mestra en diversos pobos de Andalucía, en Ciudad Real e Madrid. Era unha muller con moitas inquedanzas, culturais e sociais. Ingresou no Partido Comunista e coñeceu o seu compañeiro de vida, Carlos Díaz. Foron unhas persoas moi comprometidas políticamente. A guerra os pillou en Madrid, escaparon para Galicia e montaron unha granxa moi moderna que, ademáis de dar traballo a moita xente, foi un lugar oculto para a actividade política clandestina. Acabaron detidos e, ao comenzo dos 50, o exilio a Venezuela. Tiveron relacións coa emigración galega? Claro que coñecían xente, pero eles quedaron tan traumatizados cos períodos que estiveron no cárcere, separados dos fillos, que non quixeron ter ningún compromiso político máis, aínda que nunca abdicaron das súas ideas. Carmiña só volveu unha vez a Galicia, sentiu tanta sensación de tristura, que non quixo volver. Aínda que levaba Galiza no corazón, o galego non era una lingua extraña. Porque é e tan importante rescatar vidas como a de Carmiña? Rescatar e recuperar para nosa historia traxectorias femininas é unha cuestión de xustiza. Durante tantísimos anos estiveron ocultas, na invisibilidade. Temos que ir construíndo a nosa historia do feminino. Seguirá niso? O problema meu nestes momentos é por cal continuar. Teño varias liñas de investigación abertas, unha delas é sobre as mulleres do exilio