Tan insólita é a singularidade migratoria dos veciños de Quintela de Leirado na Guinea Ecuatorial, como descoñecida é a relación colonial que ó longo de dous séculos mantivo España co pequeno territorio do trópico africano.
Para entender o contexto no que tal emigración tivo lugar, digamos que, logo de recibilo de mans de Portugal en 1777, o interese español por Guinea non espertou ata o remate do século XIX, tempo no que chegaron a el pioneiros coma o veciño da Mourisca, Eloy Estrada.
A partir de 1904 empezou seriamente a colonización, co fin de explotar as súas riquezas naturais e o seu potencial agrícola, cousa que, durante a República xerou grandes tensións que culminaron en 1932 co asasinato do gobernador.
En 1956 a colonia deixa de ter carácter de tal e o goberno de Franco crea dúas provincias (Fernando Poo e Río Muni) co mesmo rango có resto das provincias españolas e os seus habitantes pasan, así mesmo, a ter nacionalidade española.
O 12 de outubro de 1962, a ONU non acepta esa solución e esíxelle a España que inicie de vez o proceso cara unha independencia efectiva.
Como consecuencia, o 9 de agosto de 1963 o goberno acordou concederlle un réxime de autonomía.
Pero como as demandas internacionais non cesaban, o 22 de decembro de 1966 celébrase unha conferencia constitucional, acordando finalmente concederlle a independencia.
O 11 de agosto de 1968 os guineanos aprobaron a súa Constitución e entre o 22 e o 28 de setembro celébranse eleccións que colocan a Francisco Macías á fronte do primeiro goberno do país.
O 12 de outubro dese mesmo ano, o ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga, asina o documento de independencia.
A partir de aquí as relacións entre Macías Nguema e o goberno de Franco comezan a deteriorarse a pasos axigantados
O 5 de marzo de 1969 ten lugar un fallido golpe de Estado que reforza a Macías e que provoca a abrupta expulsión da emigración española do país recén nacido.
En total foron arredor duns sete mil os españois que tiveron que fuxir, moitos deles, co posto. n
