A Blanca Portillo, actriz categórica, agora tamén directora de teatro, non lle presta nada a figura do Don Juan zorrillesco
A Blanca Portillo, actriz categórica, agora tamén directora de teatro, non lle presta nada a figura do Don Juan zorrillesco. Ese badulaque simpático, seductor e matachín, que remata a súa existencia salvándose “in extremis” do inferno ao que pretende arrástralo o Comendador grazas á intercesión da filla deste, Doña Inés. Iso si, Don Juan terá de pasar polo purgatorio que nisto non vos hai brincadeiras. Pois ben, Blanca decideu que de simpático, ren, que Don Juan é un criminal, un violador, un nachiño ruín que non merece compaixón. Daquela, e pois o texto é inamovible, e a adaptación de Mayorga xa que logo fidelísima, a versión de Blanca Portillo (estes días en Madrid, no Teatro Pavón) remexe na acción, dándolle unha violencia e sexualidade nas que nunca pensara, supónse, o bo de José Zorrilla. A isto axudan as vestimentas, “modernas”, dos personaxes, máis próximas á A laranxa mecánica que a calquera outra cousa. E postos a desmitificar, e isto é só un exemplo, a famosa escena do sofá non é tal senón que Don Juan (José Luis García-Pérez, con esa voz roucamente fermosa, moi axeitado no papel) apllícase ao aseo persoal mentres recita os versos consabidos. Con éxito poisque Doña Inés (Ariana Martínez, doce, áxil e desinhibida no seu rol) procede a se espir, acto contino, por enteiro. Nun espido, iso si, tan exquisito cal a presencia desta actriz, nova do trinque. Non me degustou esta escena, como en xeral a función, dúas horas e media que pasan voando, dotada dunha estructura escénica fermosísima na súa economía expresiva. Os propios actores, soberbio Miguel Hermoso facendo un Don Luis Mejías moito máis humanizado que o seu antagonista, silueteados no fondo son quen mudan o escenario cando o pide a acción. Amoloume, en cambio, o esgarrazo final de Doña Inés riba do cadáver de Don Juan. Como se Blanca Portillo quixese, por se non nos tivesemos enterado, resumir a súa actitude agresiva cara a “El burlador de Sevilla”. E é que hai amores, pero tamén xenreiras, que matan. Ou iso pensaba eu saíndo eu dun Pavón a rebentar, mergullado xa na noite madrileña, fría de invernía. E Eloy Gonzalo, o de Cascorro, tan perto, coa súa lata de gasolina e vestido para loitar contra dos mambises.
