Existe, claro, un jazz galego.
Existe, claro, un jazz galego. Quero dicir, que en Galicia hai xente que fai moi bo jazz. Jazz puro, non esa música ambigua na que entra todo, como nun caixón de xastre (ás veces, máis ben, caixón desastre como dixo o outro), por momentos baixo da etiqueta superferolítica da fusión, que di ben pouco ou –directamente- nada. Entre os jazzmen galegos quero sobrancear a Abe Rábade, Baldo Ramos e, petando cada vez máis forte na porta do ceo, a Quinito Mourelle. Quinito é pianista, e moitas cousas máis (columnista de opinión e novelista, por exemplo), o que no país da idea única (Cela “dixit”) abondaría para ningunéalo.
O que pasa é que Mourelle non se deixa, e fai ben, e teima en producir discos de alta categoría, protagonizados, eis o caso, polo Quinito Mourelle Trío (ademais del, Roberto Somoza, saxos, clarinete e flauta e Ignacio Fernández, bombardino). Esta é a formación que asina Lontananza, o cedé que veño escoitando estes días con pracer e proveito. A segundo que horas, que o jazz, ao menos para min, é cousa de mouchos (cando a proclamación da madrugada) ou lavercas, na estrea do día.
Desta maneira vou deixando que o espírito se me lave nas augas limpísimas deste trío, comandado polo Coronel Quinito Mourelle, no que igual se albisca o mar (“Sapientia mare”) que nos vamos a Ipanema, con Lehar polo medio e cervexa de trigo a eito. Ah, mais no medio hai unha homenaxe a Turguenev, Ivan Turguenev, ese autor ruso que conmovera a miña adolescencia na provincia con Primeiro amor, de moito estalo. De moito boureo sentimental, digo. A música do Quinito Mourelle Trío (todas as composicións do propio Quinito) é sumamente bailable. De “parrilla” ou de “boite” digo (se é que estes termos aínda se dán entendido), nese momento en que o duro da película musita as cousas máis bonitas no oído da rapaza guapeteira do barrio que entrara alí por casualidade. E hai fume de cigarros no ambiente, e alguén entra sacodindo as abas do chapeu salferidas pola auga da chuvia. Exterior noite agora. E “lontananza”. Cal neste disco de lonxanías, por mor de Quinito Mourelle e o seu Trío cada vez máis nosa. Un cedé que é pura “delicatesen”. Merecente dunha degustación sosegada. É jazz de verdade. Lástima fora (ou xa se dixo).
