Cuentos completos de Ignacio Aldecoa é un libro marabilloso para o lector amante da boa narrativa. Podería ser o libro do ano, polo coidado da edición e polo conxunto de historias, retrato dunha España no tan lonxana
Aínda que, en puridade, compriría preguntarse se ten marchado algunha vez. Aldecoa, morto tan novo (corenta e catro anos tiña cando se lle parara aquel corazón, xeneroso e aventureiro), que alporiza aínda máis que se nos fose. Mais quédannos, sen dúbida, as súas novelas, os seus relatos. Tamén as películas, do seu amigo Mario Camus, baseadas en historias escritas polo vitoriano, Young Sánchez, Los pájaros de Baden-Baden. Películas que aturan ben o paso do tempo e que o seareiro de Aldecoa (ou o recén incorporado, incorporación que aconsello con ganas) pode atopar na versión orixinal (literaria) no volume que teño diante miña. Non outra cousa que a reedición do que vira a luz, tamén en Alfaguara, en 1995. Con idéntico prólogo, da viuva do autor, elsa mesma escritora potente, Josefina Aldecoa. Un festín ou festival de cáseque oitocentas páxinas, a un prezo moi axeitado, do –para mín- o mellor contista español de todos os tempos.
Un home que, practicando o realismo, con certas débedas con autores foráneos como Hemingway (sobre todo) ou Pavese ou Pratolini, ultrapasou a barreira do tempo, botando nas cunetas certos experimentalismos posteriores que o tempo acabaría poñendo no seu sitio. Nesa terra de ningures por riba da que se impoñen autores realistas como Carver, Cheever, Aldecoa, e por riba de todos eles, lástima fora, o grande, o inmenso Chejov. Mais no banquete Aldecoa están todos os adobíos do xantar pobre aquel das posguerras españolas (primeira e segunda) deica chegar, a través da sús estadías ibicencas (Aldecoa tan amante do mar, que retratara en Gran Sol, do mundo das illas, vid, Parte de una historia), ao mundo hippy aquel que preludiaba todo canto Aldecoa, morto en 1969, cando se propoñía saír para un “tentadero” do seu amigo Domingo Dominguín, non chegaría ver. E iso que se perdeu aquel vitalista, tan amante da vida que se descoidou ao bébela e amala. Un libro matabilloso o que ten o lector amante da boa narrativa. Un volume que ben pode ser, ou podería, o libro do ano. Tamén polo coidado da edición e a economía do prezo. Mais –sobre todo- por este conxunto de historias, retrato fidelísimo dunha España non tan lonxana. Humilde, como Aldecoa, pero chea de vida. Como el.
