Carlos Diéguez entra en el olimpo de los científicos: “É unha honra”

El investigador ourensano Carlos Diéguez.
photo_camera El investigador ourensano Carlos Diéguez.
El ourensano, natural de San Xoán de Río, reconoce que la investigación es una profesión “moi vocacional”, ligada a la curiosidad y a la capacidad de trabajo.

El ourensano Carlos Diéguez (San Xoán de Río, 1955) está de enhorabuena. Hoy pronunciará su discurso de ingreso como académico numerario de la Real Academia Galega de Ciencias (RAGC), “unha gran honra que non esperaba”. No se olvida de sus compañeros y recalca que el reconocimiento también va por ellos: “Nomeáronme a min como representante dun grupo relativamente grande de xente que, ao longo dos anos, temos traballado no ámbito biomédico”. 

En un día tan especial, no se olvida de su tierra natal. “Nacín en San Xoán de Río, un dos municipios máis envellecidos de toda Europa, pero tamén o municipio con máis investigadores por habitante de Galicia, e a partir de agora, o de máis académicos por habitante. Na RAGC somos dous: Herminia Domínguez e eu”, señala. Reconoce el esfuerzo de las familias en una época en la que era necesario mudarse a Ourense para estudiar Bachillerato: “Fixeron un esforzo brutal por darnos a todos ese futuro. E o esforzo tradúcese en cousas como este recoñecemento”. 

Su trayectoria

Diéguez atesora una larga trayectoria profesional vinculada a los campos de la Neuroendocrinología y la Nutrición, por la que cuenta con reconocimiento a nivel mundial. Fue un profesor de la facultad de Medicina quien lo inició en este área, todavía durante la carrera. “Propúxonos a un grupo de alumnos facer un pequeno traballo de investigación, e aí empecei”, recuerda. Nunca se había imaginado dentro de un laboratorio, pero el trabajo lo conquistó: “A vida da moitas voltas”. Asegura que no existe “unha receta máxica” que defina a un investigador, pero sí reconoce que la vocación, la curiosidad y la capacidad de trabajo son necesarias. “Ao final estás traballando 24 horas, os 7 días da semana, no mesmo. Hai xente que lle gusta, xente que está un tempo e busca outras vías… depende moito tamén do momento vital de cada un”, explica. 

Durante más de 10 años fue director del Centro de Investigación en Medicina Molecular e Enfermidades Crónicas (CiMUS) de la Universidade de Santiago de Compostela, lo que le permitió estar en contacto con las nuevas generaciones de científicos. “Non son diferentes dos de épocas anteriores, hai certa tendencia a dicir que antes todo era mellor, pero a calidade é a mesma”, dice. 

Respecto al interés de las administraciones en la ciencia, apunta la falta de inversión en España: “Seguimos moi por debaixo da Unión Europea, mellorou este ano cos fondos europeos, pero seguimos estando por debaixo da media. Non podemos presumir de ter unha finaciación acorde ao que esixe o desenvolvemento futuro do país”. Aun así, pone en valor el interés de la población: “Hai interese por parte da sociedade de coñecer o noso traballo, no CiMUS vémolo”.

Te puede interesar