Jorge Emilio Bóveda: Metódico, disciplinado e perfeccionista

Hoxe en día é vostede un prolífico escritor que ten as súas costas numerosos libros escritos. Pero se bota a ollada atrás, xa de cativo tiña esa inquedanza pola escrita? Digamos que eran inquedanzas artísticas en xeral. Son neto de Tomás Bóveda, un pintor ourensán con formación clásica en arte que pintaba cadros. Así que para entreterme, aparte de facer todas as trasnadas das persoas da miña idade, debuxaba e tocaba un organillo Casio PT10 que había na casa. O meu pai era o encargado de poñerme películas dende que tiña catro anos, e iso tamén me marcou e axudou a fomentar a creatividade. Lembro perfectamente crear pantominas para os amigos e tentarsempre a risa. E era cuestión de tempo que as ganas de escribir saísen. Comecei con poesía intuitiva e sen xeito, e incluso “enganei” a uns amigos para formar varias bandas onde escribín bastantes letras, aparte de tocar o baixo eléctrico. Á narrativa cheguei como unha vía de escape provocada por varias circunstancias vitais. Si que parece que as “musas” das artes se pousaron sobre vostede. Igual é xenética… (risas). Son unha persoa normal e corrente. Falábame das primeiras incursións na narrativa. Como foron esas primeiras escritas? As primeiras publicacións eran relatos baseados nos clásicos da fantasía do século XIX como Poe, Lovecraft, incluso Borges. E dende entón… Eses relatos forman parte de obras colectivas. Teño publicados ensaios e artigos, literatura infanto xuvenil e a que podemos chamar narrativa adulta. Foi complicado abrirse camiño? Perseverando sempre. Comecei coa autoedición, ata que no ano 2010, David González Couso me “descubriu”… ou o “descubrín eu a el” porque é unha excelente persoa, e a partires de aquel ano, sen ser moi consciente do porqué, comecei a escribir para as editoriais galegas. A primeira foi no mesmo 2010, “A vila das ánimas”. E dende “A vila das ánimas” a “Anoitece en Vulgaria”, como definiría a súa evolución? Creo que levo varias décadas tentando construír unha especie de mundo literario que dea coherencia aos meus pensamentos. Moitos dos meus personaxes comparten notas, son recorrentes nos meus libros. A evolución vai parexa ao tempo… son moitos anos e todo evoluciona. As personaxes medran comigo e, as veces (moitas veces), falánme… e non, non penso que sexan asuntos psiquiátricos de momento... (risas). E como teño a teima de recoller datos e sempre levo os meus cadernos comigo, anoto todo o que me contan para logo desenvolver con calma. Nos seus libros ten tocado varios xéneros. Algún no que se sinta máis cómodo? Dígamos que tento conxugar todos eses os xéneros. “Anoitece en Vulgaria” mestura intriga, aventura, realismo social e case máxico… sen que quede de forma inverosímil (penso), conxugándose todo de maneira sutil e natural. Penso que ese é o meu obxectivo velado. Mesturar todos eses xéneros que vin no cine de pequeno coa literatura que levo lido e sigo a ler. O cine e os libros de cativo. Igual ser compositor de temas tamén axudou. Por iso de resumir en tres minutos, con frases directas e curtas, unha manchea de cousas. O que conleva a unha lectura áxil. Aínda sigo facendo música. A soas. Teño un momento á semana reservado para seguir tocando. E, cando me poño, probablemente esas letras aglutinan vivencias, mundo literario, psicoloxía, o paso do tempo que me obsesiona… É moi prolífico, eso significa que é disciplinado á hora de escribir? Activo, pero moi perfeccionista e metódico. Escribo máis ou menos dúas páxinas diarias. E se un día non podo, ao seguinte, dobre ración. E logo está repasar. Reescribir e reescribir. O puído dos textos é a parte máis aborrecida, pero fundamental. De todos eles, quédase con algún? Uns están mellor e outros peor. Quérolles a todos. Ademais, como se van entremesturando personaxes, o agarimo está repartido equitativamente. O que non significa que non sexa autocrítico con eles. Cando pon o punto final a unha novela? Tento entregar os traballos o máis perfectos posible. Hai unha anécdota que me vén a mente. De Borges. El decía que non quería publicar. E cando lle preguntaban porque publicaba entón, el dicía “para non corrixir máis”. Pois algo parecido. A diferencia principal, aparte das calidades literarias, é que eu si quero publicar. Chega o verán e a xente ten máis tempo para a lectura. Recoméndenos o seu último libro, “Anoitece en Vulgaria”. Aínda que ten tres ou catro niveis de lectura. A parte literariamente divertida trata dunha viaxe a unha illa, aparentemente paradísiaca. Unha persoa anciá que goza do paso do tempo… unha historia que podería dicirse que é entretida. Despois veñen as subtramas que falan dos egos, do social, do acto da creación… No verán tamén é bo momento para que a mocidade se relacione coa lectura. Pero algo falla… que cre que é? Sobre todo tendo en conta que é mestre. Penso que depende moito do profesorado de cada curso. É verdade que ten que vir un xermolo da casa, pero nos centros son os mestres os que deben saber escoller as lecturas que poidan provocar que a mocidade sinta atracción pola lectura; interese. Moitas veces non é así, escóllese o evidente sen considerar moitos criterios pedagóxicos ou dos propios intereses do lectorado. A falta de tempo pode ser un dos factores que xoga á contra. Para recomendar libros é necesario sentir amor pola literatura e ler eses libros previamente, cousa que non sempre se fai. Nos fogares é indubidable que se hai unha “biblioteca” por pequena que sexa, pode haber certa predisposición cara a lectura. Ten algunha nova novela á vista? Agora mesmo estou escribindo un libro dun personaxe dun dos meus primeiros relato en galego, “A caixa do Correo”. Daquela o personaxe principal, Alma Vicuña, tiña uns 35 anos, agora vouna situar no 2042, xa con máis de 70 anos para que nos conte literariamente e con interese como foi a súa vida. Para vostede escribir é… Vida. Aínda que me abriron os ollos varios amigos escritores. Sobre todo Ramón Caride, quen é un prolífico escritor,cando dixo, “para mín escribir é moi importante . Pero se mañá me din que provoca cancro, deixo de escribir”. E concordo totalmente con el.