Se a memoria non me falla e penso que non, aseguraría que non estiven máis dunha vez na residencia oficial do presidente da Xunta, en Monte Pío.
Foi na época de Pérez Touriño como presidente, con motivo da celebración dun Día de Galicia, cando unha parte do goberno programaba pola tarde e a outra contraprogramaba pola mañá actos simbólicos para ver quen lle levaba máis flores a Rosalía (é un xeito de falar) ou a ver que parte do goberno rañaba máis titulares de prensa facendo país e construíndo un futuro que logo se demostrou que tiña as patas curtas.
Debo dicir que non saín dalí impresionado pola neoarquitectura do edificio presidencial, por máis que o seu autor fose o admirado arquitecto carballiñés Manuel Gallego Jorreto, porque non son eu moi amante das liñas rectas nin dos paralelepípedos na arquitectura, por máis que haxa escolas referenciais coma a de Porto nas que nada se fai sen un bo prisma cuadrangular como punto base.
Se ben, en beneficio do arquitecto, debo dicir, de paso, que tampouco coñecín o conxunto polo miúdo, máis alá duns cantos corredores de comunicación algunha sala da zona de oficio presidencial e un pequeno patio no que nos deron un xantar de "buffet" sen cadeiras nas que nos sentar e sen brazos suficientes para ter man do prato, do garfo e do vaso da bebida porque tampouco había mesas nas que os apoiar.
Veume á idea aquela xornada, nantronte, na que se celebraba o izado simbólico da bandeira galega, logo de ter visto unha fotografía do presidente actual en posición de traballo, "preparando a súa intervención" -indicaba o pé de foto- no debate sobre o estado da autonomía que tivo lugar nestes dous últimos días.
Xa teño escrito aquí que, cando vexo algunha fotografía de escenario coma esa á que estou facendo referencia, son moi amigo de reparar detidamente nos obxectos que abrangue o marco fotográfico, porque penso que cada un significa algo para o protagonista da imaxe, pois, do contrario, o lóxico sería que os retirase do obxectivo denantes de que o fotógrafo inmortalizase a postal.
Sobre a mesa, todo normal. Flexo, teléfonos, portalápices, algún que outro dosier documental e pouco máis. Todo elo sobre fondo de cristal que permite ver un pequeno parral e un pequeno patio semellante ó que nos serviu a nós de escenario para aquel xantar.
E no medio, coma estando pero sen querer estar, un cadeliño -ou cadeliña- deses ós que trasquilan coma ás ovellas, xusto por trás do ombreiro presidencial.
Os que temos cans sabemos da compaña que fan cando un está traballando (ó meu Quino non lle chega agora de que remate a columna para irmos pasear), polo que me fago cargo da súa presencia preferencial.
Descoñezo como se chama –o cadeliño, digo-, pero non me estrañaría que, entre o presidente e o ventanal, estivese botando contas do tempo que aínda lle queda nese casal, agora que Madrid se volveu un infecto estercoleiro ó que non se pode nin mirar.
