O home que contemplaba o mar desde o alto do outeiro non quería ir para a aldea de Chirigota porque aquela inmensidade azul tíñao hipnotizado xunto con aquel ruxerruxe das ondas na distancia. O home que contemplaba o mar colleu entón camiño de Lucera, porque para esta aldea ía sempre vendo e sentindo o mar; non polo camiño real pero si polo carreiro das Alondras. O home que contemplaba o mar andaba devagariño. Os seus longos 90 anos non daban nin para moitas aventuras nin para moitas présas. A súa face era un auténtico mapa do tempo. O brillo da súa ollada empezaba a ser coma un libro ó que se lle borran as letras. Aínda que mirando máis alá das meniñas dos ollos, apreciábase unha novela inmensa ou un poema eterno. O home que contemplaba o mar nin chegou a Chirigota nin a Lucera; acabou na aldea de Sandalias, perdido polos sendeiros dunha vida que foi e polos camiños dunha vida que se lle vai. Acouga ó lado da fonte. Alí, espera.
