Quédate co silencio enlatado nun papel de periódico e que a melodía dun suspiro colla as curvas cerradas por entre unhas palabras con sabor a ferro. Loita por entre os fentos secos para que o pasapalás voe cara ó Outeiro do Corno mentres o ruxerruxe da auga do río Arnoia conta a historia dun pescantín que non sabía pescar; collía ras en vez de peixes. Camiña pola carreira do Piual ó mesmo tempo que contas por pares os versos dun poema que queres escribir sen ser poeta. Para ser poeta tes que pensar na luz da lúa e no raio de sol. Máis ou menos. Contempla o título do poema que non atinas a desenvolver e debuxa nas páxinas en branco os números romanos dun reloxo que non anda. Ás veces o tempo detense porque si. Ou parece que se detén. Vai ti saber! Ninguén é profeta na súa terra. E ti, para máis aquel, non es nin tan sequera oriúndo de Baños de Molgas. Ser de aquí ten a súa categoría, o seu rango, a súa importancia. Ser de Baños de Molgas non che é calquera; cómpre polo menos saber amar a auga da burga. Pensou eu.
