Caeron ríos de tinta sobre o deserto. Tal deserto mollouse. Mollouse con tinta negra. Levaba séculos sen mollarse con pingas de auga ou de orballo. As precipitacións ideolóxicas, ás veces, asoman así, de repente e a cachón.
Nesta precipitación houbo de todo. Ríos cheos de controversias políticas, de enfrontamentos ideolóxicos e de inercias melancólicas. Formáronse lagoas de desexo. Asomaron charcas románticas e brotaron fontes con pingas de sentimentos. Choveu sobre o deserto en forma de prosa e en verso.
Cada golpe de chuvia sobre a area deixou de ser un berro seco para quedar nun salaio húmido. Cada gran de area mollado era coma unha penca, coma unha pinta na luz do espello. Tanta humidade empapaba as ansiedades da alma, do espírito.
A precipitación, durante un tempo, non deu tregua. Caeu tanta auga que enchouparon os sentimentos. E asolagaron os oasis das conciencias. E formáronse regueiros que converxeron nun mar de dúbidas a causa dunha certa inocencia. Corría a auga por todas as dunas da memoria fotográfica e polas nádegas instaladas entre os dous talóns de Aquiles.
Caeron ríos de tinta sobre o deserto. Ese deserto no que non había nada e, agora, todo abrolla, todo agroma nun relato cheo de soños que foron, de afáns que son e de ilusións que poden ser. Agroma o silencio para desaugar ou verter no ruído. Agroma unha luz tenue, de cor amarela para iluminar un desexo divino. Os ríos de tinta negra que caeron, iso si, con morriña, son as sementes dun xogo divino.
