En plena canícula no mes de febreiro achegueime ata a casa do meu veciño Segismundo Pérez, O Sandiós, para parolar un pouco e, así, matar a tarde aínda que sexa con parsimonia. Os xubilados é o que temos: que se nos fai un pouco eterno o tempo.
O Sandiós tamén está xubilado e vive só, a pesar dos dez irmáns que aínda lle viven. O que pasa é que, ás nosas idades, cada un xa ten a súa propia vida e, para máis aquel, fóra da aldea. É máis, fóra da contorna. Aínda máis, fóra do país, do noso país. Como dicía Víctor Manuel nunha canción: ten un poeta, un carpinteiro e tres en México, dous na mina, un que é frade e o máis pequeno, que sempre foi moi guapo, pluscuamperfecto. O outro vive en Sacramento.
Petei na porta e, vendo que non contestaba, berrei por el. Por sorte, nas aldeas aínda podemos berrar. Chameino polo seu propio nome, claro. Aínda que ben sabe que todos lle chamamos O Sandiós. Porén, dá apuro chamarllo á cara. Tardei en oír algún ruído, pero axiña notei un pequeno arrastrar de pés e non tardou en abrir a porta. Ó verme brilláronlle un pouco os ollos, colleu o caxato e marchamos xuntos a sentar á sombra dos amieiros. Lembrar que estamos cunha forte canícula.
Coma quen no quere a cousa, quedamos un pouco pasmados contemplando como corría a auga do regato que tiñamos á beira e, sen decatarnos, o luscofusco botóusenos encima. Sen dicir palabra erguemos e marchamos en silencio para as nosas casas. Aí souben que non pronunciaramos palabra en toda a tarde. Non sei, será o silencio dos xubilados.
