Un, dous, tres. Quen lle asubía a aquel xabaril que foza entre o bulleiro da diverxencia? Quen se achega a aquela sombra que se alonga, que se alonga? Quen mente para que creamos que di a verdade? Todos os apóstolos viaxaron na procura dunha doutrina que alguén lles predicou. O problema está en que xa non saben quen foi. Ben prosmeira é a memoria cando queremos que se acenda entre as sabas brancas dun recordo. Un, dous, tres. Ó mellor ninguén calza alpargatas de cor marrón e todos usan botas de becerro con taco alto. Claro que, uns cantos, andarán descalzos. Por que o paso que dá unha alpargata é máis lene, máis livián que a pegada dunha chanca de madeira? Por que os amallós de coiro contemplan as pingas de orballo cando un paisano, calquera paisano, cruza polo lameiro do veciño. Hai que ser retorcidos; sempre esmagamos a herba da conciencia que está á nosa beira. O noso sentimento deixámolo que acougue durante tres minutos. Un, dous, tres.
