Nestes momentos de nacionalismo galego profundo en toda a nosa terra, onde se fala dun retorno ás liberdades antigas e a restauración do noso enxebre espírito, non se poden esquecer os progresos realizados na aplicación da nosa lingua a piedade e devoción dos santuarios marianos, seguindo a tradición que encomezou o bispo Lago e González, e a abundanza dos estudos que falan dun renacemento da piedade galega e o desexo de usar cada día a nosa lingua no seu máis alto fin, que é a loanza de Deus na liturxia.
A linguaxe utilizada na predicación debe ser o galego xa que esta é a nosa primeira lingua, a do corazón e dos seus afectos. A ensinanza do coñecemento de Deus aos nenos en español é un costume perxudicial, e detractora da fe.
De esta ensinanza nace unha fe exótica que case nunca arraiga. As opinións da razón práctica emerxen dunha linguaxe natural. Os fundamentos da relixión e da moralidade falan da nosa lingua. Ises fundamentos xa os puxo o mesmo Creador na conciencia e comprensión de cada un para completar a construción do home moral e relixioso nunha lingua allea e construír fora do fundamento e dificulta-la consolidación da natureza e da graza. E facer unha obra pouco sólida e polo tanto de curta duración. A oración cristiá é máis do corazón que dos beizos, é un movemento do espírito, unha operación da alma pola que o seu vestido, é dicir, a súa manifestación, ten que ser o máis lixeiro posible, para non impedir calquera dos movementos naturais ou ocultar calquera das súas belas formas.
A oración en lingua allea será sempre fría e non será nunca a palabra simple do corazón que Xesús nos ensinou a orar. O costume de orar en lingua allea é máis frecuentemente un arrefriamento da piedade. A superficialidade da devoción é unha decadencia da vida interior.
Así, a oración non é reflexiva, carece da vehemencia das emocións que deben acompañala. Non imprime na alma pegadas duradeiras, non e flor olorosa que nace venturosa na terra do noso peito, senon unha flor exótica que, chegada doutros países, moitas veces é elegante, pero sen vida e murcha.
Cada un de nós recorda as obrigas para as almas dos irmáns na patria de Galicia. Na nosa terra estamos perdendo a profunda relixiosidade porque estamos arredando do pobo.
