Opinión

CONVERSAS

Milincho viene por la calle cabizbajo; su andar cansino y parsimonioso, su gesto adusto y el aura melancólica que lo acompaña no auguran momentos de alegría interior y calmosa serenidad, y presagian en cambio tiempos de zozobra. Hace tiempo además que no se ve con su íntimo amigo Ezequiel, compañero de tantas batallas, de tantos buenos momentos y también de tantos sinsabores de los que, gracias siempre al apoyo de su compadre, supo salir, mal que bien, con la cabeza bien erguida. Ahora sin embargo la lleva gacha, diríase que contando como autómata las grises baldosas de la acera que va pisando, ajeno a la gente con la que se cruza, absorto en sus atribulados pensamientos. Ni siquiera se percata de que su amigo viene caminando de frente, que ya lo ha avistado desde lejos y acelera el paso para reunirse con Milincho, que ya son muchos días sin saber nada de él.


-¡Carallo, canto tempo, compañeiro! ¿Qué foi da túa vida chafulleiro? Pero, ¿non contestas¿ ¿Qué che pasa? ¿Onde vas con esa cara de baldreu que levas, que da pena mirar pra ela? ¡Ay, Milincho, que me tes todo preocupado!, ¿por qué calas? ¿E que che fixen algo e non me decatei delo?


Milincho levanta la cabeza, la mueve de un lado a otro, se encoge de hombros y contesta: 'Amigo Zequiel, esto non ten remedio, estamos perdidos, chegamos ao fin; dígoche máis, xa non sei para qué nos levantamos cada día, mellor sería que nos levara o demo pola noite e mandar á merda este mundo'. Ezequiel constata la pesadumbre que embarga a su amigo: '¡Home non me digas eso! ¡Qué demo nin a nai co pariu! ¿Qué tolería tes hoxe co que estamos perdidiños? Mira que a mín aínda me queda un pouquiño de corda, polo que si chega a da guadaña doulle unha couce nos fuciños que vaise quentiña ao inferno. ¡Un pouquiño de optimismo Milincho, rediola!'. '¿Optimismo? ?contesta el otro - Pero, ¿non ves que o mundo desfaixe, que a xente bótase á rúa a berrar e liarse a labazadas cos guardias, que as tendas de tóda-la vida pechan, que os vellos estorbamos nos hospitales, que a xente nova volve a emigrar, que os fillos e netos voltan á casa dos pais e avós porque os bancos quedáronse ca súa, que Europa é alemana, que España é Grecia, que Galicia non existe, que Ourense segue á cola de Galicia, que os pobos quedan sin xente, que?.'


'Para Milncho, non me aturulles, vaste afogar, respira un pouco ? interrumpe Ezequiel al observar el bermellón subido que invade las mejillas de su amigo -, pero vamos a ver, ¿qué teima tes co fin do mundo? Todo eso que dis non digo que non sexa certo, pero ¿qué esperabas?'. 'Home, co novo goberno eu pensei...' '¿Pensaches? ?salta Ezequiel -,¿qué demos pensaches, barallocas do carallo? ¿Que terían resolto esto, así porque sí?' 'Home eles dixeron durante a campaña que a cousa melloraría rápido', dice Milincho, sin convicción alguna. 'Xa, e vos ides e creedes o que din. ¡Dios, qué vou facer contigo! Anda, imos tomar un café con gotas, a ver si levantas o espíritu' ? lo anima Ezequiel. 'Non podo, mandoume a Maruxa mercar catro barras de pan para comer, e xa chego tarde'. ¿Catro barras, Milincho? ¿Qué estás, facendo acopio por si estoupa todo? Ja, ja, ja'. 'Non home non -contesta enfadado-, e que teño metidos vivindo na casa ás dúas fillas, aos badanas dos xenros e aos catro netos, e xa non podo mais, que nin a sesta podo botar, nin podo ver tranquilo o partido de futbol pola tele, todo o día berrando e pelexando como demos. ¡Á miña idade ter que aguantar esto! ¿Pero ti viches Zequiel?'


'Amigo meu, acabáramos, agora xa sei o que te pasa. Anda, pasa para casa que só che falta ter de morros á Maruxa. E diso non vai ter a culpa o goberno. ¿Ou sí?'.

Te puede interesar