Dille ti á Carmiña ou ó Pepe, que veñen da compra, que non a bicas ou non lle das a man por recomendación das autoridades sanitarias. Négalle ti un abrazo ó Jhonatan do botellón nocturno, lixeiramente perxudicado, cando che berra iso de ese súper, que é a maneira que el ten de dicirche que te segue.
Cando isto escribo acabo de chegar de Chantada, onde os meus amigos Basilio e Susana me convidaron a compartir mesa, festa e alegría; e teño que dicir con orgullo que biquei e fun bicado por ducias de persoas e estreitei a man de media carballeira, e asegúrolles que a carballeira era de campionato, chea ata a bandeira de xentes estupendas de tódalas idades, e de toda caste e condición, desde republicanos de bandeira tricolor ata festivos cachorros das novas xeneracións populares. Pois teño que presumir que de todos eles recibín, ademáis dalgunha molladura, cariño e parabéns, cousa que nos tempos revoltos e agresivos que corren é como para estar como as castañolas de Lucero Tena.
Pois imaxinade que unha festa similar ten lugar en pleno andacio da nova gripe. ¿Que fas da túa vida? ¿Saúdas cal samurai chinés xuntando as mans e baixando a cabeza unha e outra vez?, ¿rexeitas o convite e péchaste na casa?, ¿acodes cal Michael Jackson no pior momento das súas hipocondrias de mascarilla?, ¿ou sinxelamente te encomendas ó santo do día e deixaste querer?
Acabo de ver na tele como un modernísimo restaurante madrileño ata desinfecta a carta e o ascensor, preparando todo coma se estivese a piques de chegar a invasión dos ultracorpos. Eu non sei o que vai vir, e créanme que non frivolizo nin con isto nin coa posibilidade de que se reproduza a esquecida gripe aviaria e a cidade de Vigo poida quedar exterminada polos milleiros de gaivotas que se fixeron donas e señoras de asfalto, terrazas e farolas. Pero faime gracia, maldita gracia, cando empezamos a establecer grupos de risco á hora de priorizar a vacina, e créanme que aínda non sei por que teñen máis perigo os meus antigos compañeiros da docencia que unha dependenta de grandes almacéns, o conductor do autobús urbano ou a pescantina da praza de abastos. Postos a priorizar, vaian vacinando ós curas que confesan a dos milímetros escasos de tu boca, que cantaba Jesús Vázquez, ás caixeiras do Carrefús e a todo canto político faga da súa fin de semana un continuo besamáns de feiras, festas e mercados. E por se fora pouco, os dermatólogos de prestixio insisten en que non podemos lavarnos tanto as mans porque desprotexemos a pel propiciando a aparición dos fungos e das dermatites atópicas que tanta lata dan. ¡Pois estámosche bós!
Eu intentei esta mañá poñer en práctica esa recomendación do Colexio Oficial de Médicos de Madrid, co lema de non bicar e non dar a man; e fíxeno cunha señora que se achegou amablemente a preguntarme por Albita; díxenlle que a nena seguía igual de guapa e eu igual de preocupado por se ma levan para Madrid nesta paréntese televisiva galega. Como a boa da señora viu que eu non facía ningún ademán por despedirme á base de bicos ou de apretóns de mans, díxome moi chea de razón, me gustas mucho pero en la tele eres más cariñoso. E alí quedei eu con cara de leite fervido e buscando o centro de saúde máis próximo para que me poñan na lista de vacinación de urxencia. A vida sen bicos nin abrazos non merece sen vivida.
