Con esta última novela na que Marsé volve remexer nas súas obsesións favoritas: os cines sórdidos pero acolledores da posguerra (neste caso na cabina de proxección), os crimes de terceira rexional, os policías corruptos, as películas que (nos) marcaron, etc
A estas alturas da película, unha das baseadas nos seus libros, sempre rexeitadas polo autor, cando os oitenta comezan ser unha lousa (para os que escriben, para quen vexetan ollando para as nubes), Juan Marsé volve con outra novela. Unha máis (que non menos) nun percorrido irregular, no que hai anos un dos meus novelistas preferidos (desde que lle lera aquela inesquencible Últimas tardes con Teresa) caera con todo o esuipo, zoupara, esnafrárase, cunha cousa chamada Canciones de amor en el Lolita´s Club, un choio pensado como guión de cine, seica, que me fixo pensar que ou aquel non era meu Marsé ou eu mudara radicalmente de criterio. Así as cousas, e despois dunha dúcia, cando menos, de libros do autor de Si te dicen que caí, volvo pillarlle o tintimán (que din en Vigo para o tranquillo).
Con esta última novela na que Marsé volve remexer nas súas obsesións favoritas: os cines sórdidos pero acolledores da posguerra (neste caso na cabina de proxección), os crimes de terceira rexional, os policías corruptos, as películas que (nos) marcaron, etc. Todo isto manexado con grande sentido do humor e un entrar e saír da situación (distanciamento chámase a figura, ¿nonsi?) a través da figura dun novelista, “alter ego” de Marsé, lástima fora, e a súa criada (e asistenta). Acompañándoos a figura dun criminal semirehabilitado que tenta contar ao escritor a súa visión da xogada aquela na cabina de proxección dun cinema de malísima morte. A da lumi alohólica, enleada cun facha podre, esganada coa fita dun filme en branco e negro. Que “Gilda” ande polo medio tampouco extrañará. Aquela película fora moito. Como a labazada que lle propinara Glenn Ford a Rita Hayworth. E a luva desta, segundo a imaxinación popular preludio do despelote que nunca chegou producirse.
Todo isto, e máis, nesta novela que nos mostra un Juan Marsé en estado purísimo. O de sempre, O boísimo. Aquel que puxera os nosos ollos mozos como faros, atentos a cada milímetro de pel de Teresa Serrat. Cando nós tíñamos un aire lonxano, de “xarnegos” en potencia se non en acto, ao Pijoaparte nas saudades aquelas da provincia irredenta. Marsé volveu por onde adoitaba. Agardemos, polo noso ben, que isto non sexa o canto do cisne.
