Passam com toda as atitudes com que se define a consciência, e não têm onsciência de nada, porque não têm consciência de ter consciência”. (“O livro do desassossego, Fernando Pessoa”).
Na súa etapa de estudante, o meu tío Lisardo seica tivo a ocorrencia de deixar constancia pública da súa vontade de aspirar á cualificación máxima, na materia de “normalidade cívica”. Os compañeiros da clase, máis pillabáns có meu tío, tamén se comprometeron a sacar o curso con notable. Finalmente, pasou o que pasou, e o aspirante á matrícula de honor tivo que conformarse cun modesto sobresaínte. Todos os demais camaradas, agás un, tiveron remataron o curso cun suspenso coma unha catedral, e algúns ficaron máis preto do cero ca do cinco raspado. Mais, tan malos resultados académicos, obtidos por aquela recua de fanfarróns compulsivos, non foron óbice para que todos -coa inestimable colaboración dos titulares de “álxebra manipulatoria”- se confabulasen para tratar de convencer, ao resto do alumnado e ao claustro de profesores, de que o fulano que alcanzou a nota máxima era un burro de nacenza e un inepto sen parangón.
Polo tanto, despois de tinguirlle ben tinguido de negro o seu expediente, habería que argallar algo para expulsar do centro ao meu tío Lisardo, por non ser quen de alcanzar os obxectivos que el mesmo se propuxera. E o mellor remedio para negar a evidencia sería chamarlle notable ao que ata agora se chamaba suspenso, e así convencer a todo dios de que eles –os que realmente fracasaran- sempre foron os auténticos reis do mambo.
Algo así vén de acontecer cos resultados das eleccións catalás. Resulta que os que gañaron folgadamente, por decisión dos que cortan o bacallau, coa inestimable aquiescencia mediática, seica son os auténticos perdedores da contenda. E así, os que perderon por goleada acaban sendo recoñecidos coma campións sen comparanza, grazas aos novos axiomas alxébricos, coidadosamente ideados para convencernos de que a a única verdade verdadeira é aquela que non cuestiona a unidade de España.
Ah! Na súa última novela, A Festa da Insignificancia, o escritor checo Milan Kundera cóntanos como Stalin lles narraba aos seus colaboradores que, nunca ocasión, foi de caza e atopou vinte e catro perdices nunha árbore. Matou a metade e quedou sen munición. Foi á casa, cargou de novo a escopeta, regresou ao sitio e matou o resto das paxaras. Ao parecer, era unha simple burla que lle gastaba aos seus seareiros forzosos, que nunca lle podían obxectar nada de nada. Seica só o facía para medilos, para indignalos. Facíao para humillalos e demostrarlles quen realmente mandaba.
Pois iso. Comezan contando unhas trolas e acaban por mangonearnos como lles peta, ou como realmente lle dá a gana. E aquí non pasa nada.
