Nos meses de agosto, cando chegaba á miña vila, era coma se con el viaxara un engaiolante bafo de aire fresco do norte. Algo así coma se a néboa londinense viaxase na súa maleta e ó mesturarse cos calores estivais de Celanova nos metese a todos, acostumados á nosa invernal "mediocridade" vilega, nunha especie de calima misteriosa que nos apampanaba e nos trasladaba, eslumidos no seu acento señorial, a mundos non explorados dos contos de Tintín ou do Capitán Trueno.
Estabamos afeitos, iso si, a sotaques máis caribeños, porque os que máis viñan veranear chegaban, xa torradiños, de Caracas. E incluso tamén viñan outros que falaban inglés do Norte. Pero non do norte xeográfico, senón dos Estados Unidos de América, que ese sempre foi o Norte para os que vivimos nas Terras de Celanova.
Mesmo había algúns que chegaban dun lugar que malamente sabiamos sinalar no mapa, como era a Guinea española e da que comezamos a saber algo máis por aquelas huchas humanas do Domund, algunhas das cales eran tan negras que semellaban que ó tocalas ían manchar as mans e sobre as que nos dicían que eran coma os nenos daquel país, tamén noso.
Tan era así que os que morabamos aquí todo o inverno non podiamos menos ca sentírmonos uns auténticos paletiños que nunca subiriamos a un avión, nin tampouco sabiamos falar idiomas, pois o galego e o castelán viñan a ser para nós a expresión de distintos estados de ánimo dunha mesma lingua que utilizabamos inconscientemente segundo a qué horas, en qué lugares ou con quén nos estivesemos comunicando.
Todos exercían algún engado sobre a nosa inocencia, porque de súpeto aparecían de alén da nosa zona de confort e falábannos de vidas que nós criamos que nunca seriamos quen de vivir.
Pero a min, o que máis fascinio me producía era, sen lugar a dúbidas, aquel neno inglés. E non so por mor do seu refinado acento, senón tamén polo seus educados xeitos, que a min aínda me parecían máis educados cando miña nai me reprendía por falarlles o galego que entre nós falabamos todo o ano.
Chamábase Carlos e levo moito tempo sen o ver e mesmo sen saber de el. Si sei que se fixo enxeñeiro e que andou polos pozos árabes do deserto, pero pouco máis. Por iso que non sei se hoxe será dos que queren marchar de Europa ou dos que queren quedar.
É certo que tampouco me quita o sono porque, loxicamente cos anos, aquel fascinio infantil de comezos dos anos 70 foi esvaecendo e hoxe as mensaxes (os imputs) que nos chegan da illa distan moito de se achegaren a aquela elegancia tan sutil que o meu amigo (inglés) da infancia amosaba nos impolutos pantalóns de raia que adoitaba vestir.
De aí que, se queren liscar, que lisquen. Ora ben, se deciden quedar, que queden (non lles imos pedir que conduzan pola dereita), pero no resto, eu defendo que sexa nas nosas mesmas condicións.
