A aparición dunha película como a segunda versión de “Ti e eu” (co mesmo título, pero do ano 1957) debe considerarse todo un acontecemento, unha xoia solitaria no conflitivo terreo dos últimos anos. Por un lado, a súa densidade simbólica (a neve dos títulos de crédito que reaparece ó final; a utilización irreal da cor, sobre todo na escena de Villefranche coa avoa...) e a súa depuración visual (o bico na escaleira do barco, suxerido unicamente por un plano das pernas dos protagonistas) desembocan nunha sobriedade estilística case enfermiza na súa minuciosidade, achegada tanto ó Ozu da época como ó Bresson máis ascético e estrito. Por outro lado, a dirección de actores (espléndidos Cary Grant e Deborah Kerr) e a estrutura escénica aínda máis libre e improvisada que a do filme de 1939 (a película dura 28 minutos máis), conseguen que as transicións entre a comedia e o drama e viceversa se realicen dun modo aínda máis imperceptible, nunha sutilísima combinación de ambos rexistros desde o principio ata a fin (véxanse as primeiras escenas no barco, por exemplo, xa impregnadas dunha indefinible e premonitoria melancolía), evitando así certas ríxidas convencións da primeira versión.
O resultado é a culminación lóxica do estilo que Leo McCarey deixara instituído en 1945 con “As campás de Santa María”, pero tamén a súa acta de defunción: comunicando ó espectador as mesmas cousas que na primeira versión pero case vinte anos máis tarde e a través dunha teimuda insistencia nos seus propios principios estéticos, perfeccionándoos e pulíndoos obsesivamente, McCarey non só reafirmou a súa fe no seu estilo e unhas conviccións morais, senón que ademais, proclamou a xa absoluta incapacidade do cine clásico para ir máis alá, para acceder a un maior grao de expresividade sen renunciar a un certo discurso ideolóxico. A súa seguinte película, “Un marido en apuros”, reflectiría esta tensión dunha maneira caótica, desencaixada, case esquizofrénica, pero en modo algún conseguiu borrar a pegada indeleble do segundo “Ti e eu”, sen dúbida algunha a obra mestra absoluta de Leo McCarey e seguramente unha das mellores películas da historia do cine.
