Tirar da manta é esa expresión na que se descobren segredos, falcatruadas e calquera asunto sucio ou vergonzoso que vaia máis alá. Eu, se tiro da manta, o único que consigo é que se me vexan os pés. Axiña se me ven. Son un home moi grande. Necesito unha gran manta, unha moi grande.
Son o home máis grande do mundo. Mido 273 centímetros, é dicir, case tres metros. Ninguén o sabe. Meus pais pecháronme nun cortello desde o mesmo día que saín a este mundo terreal. Cando nacín xa medía metro e medio. Miña nai berrou os catro berros para botarme fóra. Pobre! Ós dous días deixaron caer que o bebé nacera morto.
Ante tal deformidade, tal esaxeración non o pensaron dúas veces: ó cortello cos porcos. Perdón, a un recanto do cortello. Ó cumprir os 15 anos xa non quedou outra que engruñarme, que encurvarme para non dar topos nas trabes e nos pontóns do piso. Tampouco a eles lles quedou outra que derrubalo ó facer os 18. Xa medía 2,53.
Cando algún veciño, por un casual, entraba na corte, meus pais axiña explicaban que agora, como xa non se dedicaban á cría de porcos, optaran por tapiar con bloques o cortello. Aínda que, disimuladamente, deixaron algo así como unha porta para coidarme. Quéirase que non era seu fillo. E, polo menos, unha nai sempre é unha nai. Non lle tomo nada a mal a ningún, pois, como sempre vivín aí, aí son feliz. Algo soíño porque me faltan os porcos, pero...
Antes de quedar durmido, tiro da manta e... descóbrenseme os pés.
