Estaba novamente no final dese momento que opera entre o lusco e o fusco da tarde e que, dun xeito autoritario, cederalle o protagonismo ao silencio xélido e escuro dunha noite pecha do mes de febreiro. Solovio achegouse outra vez á fiestra dende a que, hai unha man chea de anos, adoita esculcar o panorama da sociedade na que vive. Aquela constituíu, dende os tempos da estadía en Allariz, a súa atalaia conservadora, unha sorte de torre de vixilancia que, a diferencia do panóptico, nin domina nin controla, senón que a utiliza para observar polo miúdo a realidade oficial e tirar conclusións sobre o acontecer social ao tempo que pescuda na esencia definidora da natureza humana.
Ese serán invernizo, debruzado sobre o seu peitoril cunha copa de Ribeiro na man, goza ao contemplar unha vez máis a fermosura do seu xardín; ama comprobar coma loce aquel paraíso persoal que garda o tesouro dos seus máis prezados segredos, nomeadamente cando se presenta iluminado por unha luz solar que morre paseniño ata deixar o mando a un luar que reinará maxestático a noite estrelecida dun verán no Ribeiro. Reparou na cepa de treixadura que adoptara como unha das tres referencias da súa imaxinación durante a iniquidade pandémica; nese intre a súa compañeira durme profundamente mentres esgota o tempo necesario para, máis adiante, agromar con forza e anunciar a chegada dunha nova primavera. Malia todo o acontecido aínda quédanme dúas raíñas, pensou mentres bebía un grolo de viño máis melancólico que desexado.
Sexa cal for a estación, no interior daquel xardín Solovio goza cunha soidade que busca cando precisa matinar, unha soidade acompañada, igual que facía o mariñeiro en terra que describiu nalgún dos seus relatos e que, sentado na rocha da praia ao rematar o día, esculcaba no horizonte na procura dun sinal que o guiase no camiño cara o devir. Porén ese día Solovio non soamente está só senón que se sente só, quizabes por que se enfronta a unha soidade non buscada, non desexada, senón imposta polas circunstancias, igual que aconteceu aquela noite do mes abril pandémico. Era a soidade amarga que xera o sentimento de exilio interior, a señardade da angustia e o desalento, unha situación destrutora das almas dinámicas e xeradora dun grave perigo de se converter nunha sorte de morte en vida.
Daquelas, consonte á Peste de Albert Camus, (“mentres uns continuaron a súa vida insignificante adaptándose á reclusión, outros, pola contra, non tiveron máis idea desde aquel momento que a de evadirse.”), Solovio tomara a gran decisión de fuxir mentalmente do lamazal que se ventilaba nos xornais e televisións, non por covardía, senón como método de supervivencia mental e de defensa dunha liberdade persoal que percibía maltratada. A evasión foi o seu xeito de respectarse a si mesmo, de salvar os mobles dunha casa construída para acubillar a súa cativa vida en liberdade. Ata aquel intre nunca tivera dona, endexamais obedecera imposicións; a súa vida fora un voo libre, sen áncoras, sen cadeas, sen cordas e, por suposto, sen cancelas nin bozos. E non tiña pensado mudar, non consideraba xusto cambiar.
Hoxe debe tomar outra decisión transcendental para el. Despois de voltas e reviravoltas o manuscrito que define a súa visión conservadora da sociedade está a piques de ser unha realidade no prelo. Mais queda decidir sobre o outro documento, o máis íntimo, o espello escrito dun corpo espido, o compendio da intrahistoria dun ninguén vivida intensamente ao abrigo dun solpor no Ribeiro. Nun serán invernizo, mentres a cepa durme, Solovio matina.
