Aquela 'extensión de auga salgada' que che dicían no cole derrubáranos o castelo grande e pequeno que fixeramos días atrás. O mar sempre quere o seu, e a praia é súa. Así que pensaches que sería mellor estudarlle os movimentos e aprender del.
-Como ven así, en curva, vou facer mellor unha muralla, seguro que con ela non pode e dentro farei o castelo coa súa torre.
Andrés afanábase na construcción e algúns cativos que vían o seu entusiasmo poñíanse xunto a el mans á obra, despois de preguntarlle: '¿podemos axudar?', pois os nenos percibían perfectamente que aquelo non era un xogo, era un empeño, un labor, un proxecto, unha ilusión.
-¡Venceremos ó mar! -dicíalle ós rapaciños como bo xefe arengando ás súas huestes.
Todos sabían que facer máis forte a muralla, conseguir que resistira e protexer o castelo eran os pasos a seguir, mentres o mar -paseniñamente- íanos avisando que estaba subindo a marea.
Con area mollada en forma de bolas fixeron bombas e combateron contra as augas, adiantaron posicións e chapotearon ó mar, burlárono, lanzáronlle cunchas de mexilón, de ameixa, de berberechos, empapáronse eles a corpo aberto, expoñendo a pel, os brazos, as pernas, déronlle patadas ás ondas, desafiáronas, quixeron convencelas polas malas e despois decidiron facelo polas boas, devolvéndolle as pertenencias roubadas: '¡Mexilón devólvote á vida!' Aínda que de maneira lenta, todo transcurría fiel ó seu destino, así que poidemos disfrutar da nosa muralla algún tempo, o suficiente para ir vendo os anacos que ía quedando da nosa construcción devorada polas augas. Tiñamos que ir xantar e resgardarnos daquel sol de mediodía, así que nos despedimos dos nosos axudantes que parecían -igual ca nós- coñecer o final do conto.
-Vaina derrubar.
-Si -aceptamos con estoicismo-, o mar sempre gaña.
-É poderoso.
-¿E sabedes por que sempre gaña?
-Porque insiste unha e outra vez, porque o fai sen cansarse, día tras día, hora tras hora?
-Si, porque se esforza.
Todos sentimos un momento de pequena derrota pero ti, como líder motivador remataches ilusionándonos:
-Mañá volvémolo facer.
O mar era firme e ti digno navegante disposto a aliarte co seu poder.
Á tardiña, cando baixou a marea, volvemos a onde a nena portuguesiña, o inglés, o coruñés, os dous irmáns de Segovia e nós decoramos para o mar aquela quimeira, a ilusión de crear aquelo que nos protexa do que nos ameaza, o que nos fai fortes ante a dificultade e a torre que cada un de nós garda no máis profundo do seu soñado castelo. Un día máis os nenos sendo mestres ante a lección que a vida nos dá cada momento. A maxia daquel instante xa era recordo.
Caía o sol e a túa silueta delicada buscaba aquela beira do mar na que viviras outra historia de verán, onde loitaches como valente corsario por aquela creación idílica que xa gardabas no marabilloso cofre da túa imaxinación, alí onde nada nin ninguén podería destruircho xamais. Nin o mar, meu neniño, nin o mar.
