Corrían devagar os anos cincuenta e pico, tempos de centeo e de touciño.
Certo. Época que xa dorme esvaecida no pasado. Moitos dos profesores que se xubilan nesta andaina, por entón uns raparigos, saíron das aldeas aos seminarios á procura dun sorriso da deusa fortuna. Internados de ora et labora: estudo dos clásicos ademáis de moito fútbol para disipar as tentacións da carne, fieis á máxima: mens sana in corpore sano. Anos despois, na Primavera do 68, cos aires frescos de París, as vocacións mal arraigadas de seminaristas e cregos murcharon, así que os seminarios quedaron ermos. Como resultas, toda unha xeración de profesores de letras ocuparon as cátedras do ensino. Este colectivo, que deixou pegada nas escolas e nas mentes dos estudantes, coido que merece estas letras de homenaxe.
O neno andaba coas vacas no monte calzado con calcetíns de la, zurcidos por unha tía birolla, que quedara na casa para vestir santos, e mais unhas chancas con cravos que lle mercara o pai na feira do Castro: daba gusto velo correr polo patio empedrado, batendo as chanquiñas nas pedras. Un xersei tecido pola tía do neno, que lle pingaba dun lado, e mais uns pantalóns curtos de pana, completaban a súa vestimenta e decoro. 'E quen é vostede, que o sabe todo?'. 'Sonlle o anxo da garda'.
Escoite: Unha mañá de xaneiro, atopeino na parada do coche de liña, arreguizado pola xeada que callara no amencer, fraco de canelas e medroso coma un vimbio. Entón, ao verme, ergueu a cabeza cun lene sorriso para saudarme en galego de afalarlle ás vacas. 'Vostede tamén vai cara Ourense?'. 'Vou, vou, que teño que mercar unhas menciñas'. Os pais do neno decidiran que fora estudar ao Seminario, pois de seguir tralas vacas, non habería de ir máis lonxe cá carreiriña dun can. Malia de non sentir o rapaz vocación, o pai, teimudo coa idea de presumir dun fillo cura, alentábao dicíndolle: 'Aguanta, mexericas, que a vocación xa virá'. Anos da xuventude, cabeza quente por dentro: co rebulir das declinacións e siloxismos, e frieiras por fóra nos dedos e nas orellas. Disque na quietude da noite silandeira deixábase levar polos devaneos libidinosos do maxín, de xeito que o que tecía de día desbaratábao de noite, como a Penélope do conto.
E como moitos son os chamados e poucos os elixidos, en vez de comprometerse coa Igrexa, foi a entregarse, en corpo e mais alma, a unha fermosa cacereña: un só camiño que percorrer de ganchete para dous namorados. Hoxe, xa no outono da súa vida, tras un longo periplo de aquí acolá, co seu deber xa cumprido, repousa ao carón da súa muller, rodeado de netos, volvendo de cando en vez a vista cara atrás, lembrando aqueles versos doutro profesor, mestre de mestres, poeta e mais filósofo: Caminante, son tus huellas/el camino y nada más;/ caminante, no hay camino,/se hace camino al andar.
O neno andaba coas vacas no monte calzado con calcetíns de la, zurcidos por unha tía birolla, que quedara na casa para vestir santos, e mais unhas chancas con cravos que lle mercara o pai na feira do Castro: daba gusto velo correr polo patio empedrado, batendo as chanquiñas nas pedras. Un xersei tecido pola tía do neno, que lle pingaba dun lado, e mais uns pantalóns curtos de pana, completaban a súa vestimenta e decoro. 'E quen é vostede, que o sabe todo?'. 'Sonlle o anxo da garda'.
Escoite: Unha mañá de xaneiro, atopeino na parada do coche de liña, arreguizado pola xeada que callara no amencer, fraco de canelas e medroso coma un vimbio. Entón, ao verme, ergueu a cabeza cun lene sorriso para saudarme en galego de afalarlle ás vacas. 'Vostede tamén vai cara Ourense?'. 'Vou, vou, que teño que mercar unhas menciñas'. Os pais do neno decidiran que fora estudar ao Seminario, pois de seguir tralas vacas, non habería de ir máis lonxe cá carreiriña dun can. Malia de non sentir o rapaz vocación, o pai, teimudo coa idea de presumir dun fillo cura, alentábao dicíndolle: 'Aguanta, mexericas, que a vocación xa virá'. Anos da xuventude, cabeza quente por dentro: co rebulir das declinacións e siloxismos, e frieiras por fóra nos dedos e nas orellas. Disque na quietude da noite silandeira deixábase levar polos devaneos libidinosos do maxín, de xeito que o que tecía de día desbaratábao de noite, como a Penélope do conto.
E como moitos son os chamados e poucos os elixidos, en vez de comprometerse coa Igrexa, foi a entregarse, en corpo e mais alma, a unha fermosa cacereña: un só camiño que percorrer de ganchete para dous namorados. Hoxe, xa no outono da súa vida, tras un longo periplo de aquí acolá, co seu deber xa cumprido, repousa ao carón da súa muller, rodeado de netos, volvendo de cando en vez a vista cara atrás, lembrando aqueles versos doutro profesor, mestre de mestres, poeta e mais filósofo: Caminante, son tus huellas/el camino y nada más;/ caminante, no hay camino,/se hace camino al andar.
