Cando unha lingua esmorece / coma unha besta aforcada / a noite sen luarada / un veo de penas tece . / A árbore que ceiba crece / na montaña iluminada / ve que a raíz machucada / na terra oculta podrece. / ¡Verdugos da nosa fala! / O poder que asente e cala / non é acredor de honores. / Galiza de dor estrala, / mais do ceo ha vir a bala: / Roma non paga aos traidores.
/ A árbore que ceiba crece / na montaña iluminada / ve que a raíz machucada / na terra oculta podrece. / ¡Verdugos da nosa fala! / O poder que asente e cala / non é acredor de honores. / Galiza de dor estrala, / mais do ceo ha vir a bala: / Roma non paga aos traidores.
