Sorte para uns, fatalidade para os outros, que habitamos neste país de palurdos, atolondrados, aparvados, atontados, afutbolados, etcétera.
Sei. Estou convencido. Ademais. De que se chegamos a respirar nun estado minimamente desenvolvido, culto, educado, democraticamente adulto, capaz, etcétera, a día de hoxe e sendo nós, os outros, os de a pé, ós que nos toca apañar e asear todo o lixo que están a ciscar, sei, insisto, que estarían as lousas levantadas, os parques ardendo, os excrementos derramados e apoderándose das rúas máis elegantes, eses edificios oficialmente inmunes asolados e os coches que todos sabemos supostamente indestrutibles, triturados. E máis. Moito máis. Moito máis do que con sufrida forza de vontade me calo, tamén por pudor, aínda despois de todo o dito. Tristemente, a maior desgraza deste patio é o medo que se apoderou de nós. Ese medo que nos leva a desconfiar de que en calquera momento nos poidan arrebatar o pouco que xa nos queda. Ou nos permiten ter.
