A tata de MAM

MAM é Miguel Ángel Muñoz, claro, ese rapaz bulidor e carismático (carne de publicidade poisque representa un rapaz sanísimo, incólume nun mundo de tabeiróns), que xa se anunciara de cativos en “El palomo cojo”. Logo virían series para adolescentes, o seu debú teatral en “El cartero”, e programas televisivos “prime time”, demostrativos de que MAM non perde o tempo. Agora aparece como director-actor nunha película “diferente”, na que partilla papeis cunha señora que vai para centenaria e que foi, en parte, quen o criara. Unha película certamente subxectiva porque estando contada desde o “nós”, maneiras épicas, pois, non lle perde a pegada ao “eu”. Aquí son dous os protagonistas, nun auténtico “tour de forcé”, o home novo, a muller vella (non lle teño medo á palabra, eu tamén vou vello), que comparten os cen días aqueles do confinamento (verba que non me gusta nada, polas súas connotacións históricas: confinar equivale a desterrar, condenando ao ostracismo), e van proxectando riba nosa o seu coñecemento. Como é de supoñer, pois nese peche domicilario non hai ninguén máis existe un achegamento corporal entre ambos, “Tata” e MAM, sendo este último quen se ocupa de manter físicamente a “estraña parella”, por máis que, mentalmente, a “Tata” demostré unha axilidade e un senso do humor, retranqueiro, que osixena unha película, básicamente de interiores. Aínda que, lástima fora, haxa tamén exteriores, mesmo con esa escena na que o Padre Casanova lle pregunta á chamada Tata se non teme á morte e esta responde, cun monosílabo que conmove: “Non”. Película que ten moito de docudrama, de algunha maneira retrato dun tempo e dun país (representado este, en retroceso, por quen vivira desde traballos humildes e poderosos o seu devir) en tempos pandémicos. Película “diferente” que nos fala dun Miguel Ángel Muñoz, MAM, bulidor e incansable, disposto a explorar vieiros novos. Desta volta a través dunha película arriscada, poisque se mantén fóra dos camiños consabidos dun cinema que non deixa de ser mirar no embigo. Falar con bo ritmo e un guión axeitado, no que a espontaneidade prima “ma non troppo”, dunha relación atípica, sen medo á vellez ou á morte, non é o mérito menor desta boa película. TÍTULO: 100 DÍAS CON LA TATA DIRECTOR: MIGUEL ÁNGEL MUÑOZ GÉNERO: DOCUDRAMA