Os malos tratos, igualmente presuntos, de Ted Hughes a Sylvia Plath son denunciados por Montero, quen en cambio "perdona" a vida a Nabokov, tan aldraxado por algunha feminista como pederasta en potencia
Non discuto o talento de Rosa Montero, boa reporteira, boa entrevistadora (e neste libro que teño na man, no apéndice, vén a boa conversa que sostivera, hai ben de anos, con Doris Lessing). Senón que a coñecida escritora, ela prefire chamarse “artista”, se cadra fai ben, insire de vez en cando expresións, tan resesas, tan de señorita de parvulario de antes, que meten medo; “feliz como una perdiz”, “cáspita”, “anotaciones chirriantes”, “¡Santo Dios!”, “¡guau!”, que non fan dela unha estilista axeitada. Verbo do concepto, o que exuda
“El peligro de estar cuerda”, ten aquel. O que transmite o anseio autoficcional dunha autora que ispe os seus medos e complexos, as súas manías desde cativa, que a poden levar a transitar pola rúa autoincrepándose, co perigo conseguinte de que alguén se sinta aldraxado polo soliloquio da Montero. Por aí o libro vai ben, mesmo cando nos conta a historia da farsante que se facía pasar por ela, e a resolución do caso (novela dentro da novela, e –reitero- aí se percibo a narradora tal cal).
Xa me interesa menos nos alardes seudicientíficios, a propósito dos transtornos da mente, con datos como tirados de internet. Logo están as aseveracións nada empíricas, como os presuntos abusos incestuosos do pai de Emily Dickinson coa poeta. Ou os malos tratos, igualmente presuntos, de Ted Hughes a Sylvia Plath (denunciados por Montero, quen en cambio “perdoa” a vida a Nabokov, tan aldraxado por algunha feminista como pederasta en potencia).
A min isto non deixa de lembrarme aos afoutados que falan da homosexualidade de Rosalía de Castro ou de Cervantes. Vai ti saber o que dirán de nós cando esteamos mortos. Asneiras. O cal que o libro de Rosa Montero está sendo o “best- seller” deses que adoita a escritora madrileña, tan lida que me pareceu axeitado ler de vagar a súa última entrega. E fiquei nunha zona morna, interesado por momentos, boas e documentadas as reflexións sobre os escritores suicidas (Sylvia Plath, xa se sabe, unha delas), noutros –dentro da amenidade- cun percorrido de páxinas carregado de monotonía. Libro, en fin, para ler nunha viaxe, con fotos tomadas nas traseiras dos hoteis (como fai Rosa Montero, nunha galería tan feísta como chamativa.
