Ao redor de Carlos ha caer este ano moita letra impresa (a mellor, a reedición da súa “opera omnia”) e, de momento, quero dicir que teño diante miña un libro tan singular como fermoso
A morte é un disparate, adoitaba dicir Casares como nos lembra Ramón Loureiro, neste libro apaixoado (mais coas bridas da elegancia que se razona), e máis disparate aínda cando leva por diante a quen aínda non é vello e -a maiores- tén diante súa unha chea de proxectos que haberán fructificar sen dúbida ningunha. Isto era –un escritor “en marcha”, e con “moita mrcha”, aínda- Carlos Casares, o heroe do Día das Letras deste ano, con especial relevancia en Ourense e Xinzo de Limia, supónse, poisque foron o seu berce e o xermolo da súa nenez, respectivamente). Ao redor de Carlos ha caer este ano moita letra impresa (a mellor, a reedición da súa “opera omnia”) e, de momento, quero dicir que teño diante miña un libro tan singular como fermoso, nunha edición moi coidada, e cun contido que excede o habitual no xénero haxiográfico (o que se acostuma nestes casos).
Ora, o que fai Ramón Loureiro (autor do libro que me ocupa hoxe) é darlle outra volta ao tornelo da costume. De maneira que o seu non son loanzas tiradas do fardel dos ditirambos. Ramón é quen de botar man dun intelixente distanciamento, de xeito que o seu opúsculo consta de tres apartados. O primeiro, maxistral, vén sendo unha misiva para que o futuro saiba do pasado-presente, por parte dunha das derradeiras testemuñas dun Carlos Casares, tan vivo cando estaba case a morrer. Logo hai unha minibiografía, que lembra tamén o paso de Carlos Casares por La Región.
Finalmente aquela entrevista que Carlos concederá a Ramón, e que ía ser preludio dun libro de conversas. Logo veu a morte, crudelísima, absurda, como en Camus, disparatada, como en Casares. De quen nos queda a súa obra, grande, grande (de novelista, narrador breve, contador de historias para neno, biógrafo (de Risco, por exemplo), mesmo poeta. E columnista. Inmenso. Tamén algún libro sobre el que con tal de que acade a metade da coherencia e honestidade do de Ramón Loureiro xa pagará a pena. Eu non sei se Casares estaba triste (¿quen que escriba non o está?) mais estou seguro de que se lese este libro sorriría con gratitude, coa mesma con que acollera o charuto que lle conseguirá eu, unha noite en Santiago, cando non había maneira. Obrigado Carlos. Obrigado Ramón por este Loureiro.
