Igrexa e cemiterio de Santa Mariña

Foi o século XIX de reveladora importancia para a historia dos cemiterios. As sacramentais das cidades naceron como as Deputacións Provinciais, concellos, xulgados de primeira instancia e institutos de segunda, ao compás da marcha das ideas liberais ao ser secularizado relativamente os adros existentes nas igrexas, tanto no apartado do rexistro de defuncións como de nacementos pasando ambos a mans do poder civil. No decurso do ano 1973 o Concello de Ourense, baixo o mandato do alcalde Ricardo Martín Esperanza, iniciou as xestións para a construción dun novo cemiterio para a cidade polo que adquiriu un solar, de 17 hectáreas, nun terreo limítrofe co termo municipal de San Cibrao das Viñas. Tralo estudo dos necesarios informes técnicos sobre o terreo así como a eliminación dos diversos acuíferos existentes no mesmo, supuxeron unha importante inversión de 447 millóns das antigas pesetas con cargo ás arcas municipais, cantidade investida tanto no muro de cerramento do recinto como na construción dunha grade capela igrexa, vivenda do garda, sala de autopsias, ademais de catrocentas sepulturas e 3.200 nichos prefabricados engadíndose posteriormente un crematorio. Igrexa capela do cemiterio de Santa Mariña A igrexa capela do cemiterio de Santa Mariña é de estilo moderno, con certo parecido á igrexa de nosa Señora da Asunción, dos Paules na Cruz Alta, deseñouna o arquitecto David Ortiz-Arce de la Fuente auxiliado polo aparellador do Concello de Ourense, Manuel Blanco Suárez, sendo a obra executada pola empresa Extraco. A citada igrexa construída en pedra granítica ourensá no decurso do ano 1994 constitúe a única aconfesional existente dentro da nosa provincia, destacando pola falta de símbolos relixiosos cristiáns tanto no exterior como no seu interior, iso si, contando cun altar maior ademais de tres sancristías, sendo a única imaxe existente no interior do templo unha talla en madeira dun Cristo Resucitado o cal mediante un sistema de cortinas corredoiras permite ocultar no caso da utilización do templo durante a celebración de cerimonias non católicas; así mesmo carece de sagrario. O acceso ao templo faise a atraveso dun amplo nátrex formado por tres arcos de tipo carpanel, o central máis grande cos laterais; accédese ao recinto mediante rectangulares portas; por riba érguese un segundo andar circular protexido con varanda no que abren senda venta, rectangulares, todo cuberto cunha ampla cúpula semicircular, cuberta a sete augas composta por tellas do país; a ambos lados da fachada principal érguense dúas altas torres semicirculares rematadas nun campanario de catro ocos, sen campás, protexido por varanda corrida. Á altura do presbiterio érguese unha ampla cúpula que a modo de lanterna mediante amplos ventanais iluminan o interior de recinto dando remate ao mesmo un antiestético pero útil pararraios, carecendo do clásico remate, a cruz dos templos cristiáns.