Igrexas e capelas ourensás: Santa Mariña do Monte, na Granxa

Interesante e pequena igrexa románica popular, con reformas posteriores durante os XVII, XVIII e XIX; aínda na actualidade conta con algún elemento románico pertencente aos séculos XII e XIII, toda ela cinguida por un saturado cemiterio pechado por un muro de pedra con acceso mediante unha cancela. Neste modesto templo relixioso, de tipoloxía claramente agraria, moi difundido na bisbarra do noso rural, impera de xeito principal o estilo barroco. O acceso ao templo realízase mediante unha portada principal, toda ela lisa salvo un pequeno oco, a traveso dun arco de medio punto; por riba atópase a espadana, de dous ocos, nos que se aloxan sendas campás; da remate á mesma un tímpano triangular decorado cunha sinxela cruz de pedra bastante deteriorada. Capela. A Casa de Deus, construída en boa cantería de pedra, posúe contrafortes nas esquinas tendo adosado, no muro sur, a sancristía. O interior do templo, de planta rectangular, componse dunha nave sendo bastante sombría por carecer de fiestras; dispón dun sancristía, adosada con posterioridade no muro sur no que figura un interesante escudo nobiliario; cóbrese o templo a dúas augas mediante o emprego de tella curva do país. O acceso ao presbiterio realízase a través dun arco triunfal apuntado moi reformado. O altar maior carece de retablo, iso si posúe un sagrario acompañado de sendas imaxes de santa Mariña, mártir, identificada pola palma de martirio ou santa Bárbara, esta última datada no século XVII, ademais dun Sagrado Corazón e Inmaculada, ambas de traza industrial. No muro da epístola, utilizado como sancristía ábrese unha interesante capela funeraria decorada na cúpula cun escudo apuntado, composto de cinco estrelas de seis puntas en soutier sostidas por un aguia explanada ollando cara o fronte, datado no ano 1668, pertencente ao fundador da mesma López de Araujo; neste mesmo muro, pero polo exterior, atópase outro escudo, cuarteado en cruz, no que o canteiro demostrou na súa labra pouco coñecemento sobre as normas da heráldica. Basicamente representase, no primeiro cuartel, un xigantesco guerreiro, camiñando sobre ondas, calzando unhas grandes e altas botas con esporas cuberto de media armadura e portando unha espada na súa man dereita namentres que noutra apoiase no que parece ser un castelo; no segundo distínguese, con dificultade, o que parece un aguia pasante sostendo entre as súas garras unha pequena ave; no terceiro unha banda cinco estrelas en soutier colocadas transversalmente e no último un personaxe de medio corpo situado sobre unha torre portando na súa man dereita un casco ou celada namentres na esquerda sostén unha grande chave; o escudo timbrase cunha grande casco o Yelmo ollando cara o lado destro decorado cunha abondosa empenachada e ornato de lambrequíns 1.