Todo o esforzo, traballo, entrega e superación persoal que tiña desenvolvido ao longo da súa vida ía rematar ao pe da Ponte Romana.
O xélido aire da tarde coábase inclemente por todas as firgoas do pensamento e aínda que levaba un abrigo gordo a proba de xaneiros, o frío cortáballe a pel como un aceirado coitelo recén afiado. Enfronte, a ponte do Milenio saudávao con brazos de ferro danzando sobre o leito do río, que se lle metía por debaixo coa impetuosidade acostumada. Os seus ollos febles concentrábanse en cada árbore, na herba verde, naquel ceo gris e alí, na faldra da montaña, no decimonónico Seminario Maior onde pasara os mellores anos de estudante; días de disciplina, esforzo e traballo creativo. Despois viría a universidade, as viaxes, outras linguas, culturas alleas e novos horizonte.
Tanto esgotamento, insomnio i exames con fame e nervios traicioeiros, para sobrevivir na sin gular contenda de superación persoal. E agora estaba alí, un desempregado mais, subido ao alto da ponte Romana, con todos os títulos metidos no peto dereito do abrigo; no esquerdo os seus cinco libros publicados e ao colo, todas as medallas conseguidas en longos anos de estudo e traballo incansable.
Abriu os brazos en cruz como un paxaro que se dispón a voar e deixouse levar pola gravidade, co fin de rematar coas súas penurias e pedecementos, cando, de súpeto, un forte tirón do seu abrigo tumbouno cara atrás na calzada de pedra que cobre a vella ponte. El tremía. Aquel home de grande estatura e longa barba non se detivo máis que para dicirlle, Tés sorte que é inverno, e se afastou asubiando unha vella canción mariñeira.
Tanto esgotamento, insomnio i exames con fame e nervios traicioeiros, para sobrevivir na sin gular contenda de superación persoal. E agora estaba alí, un desempregado mais, subido ao alto da ponte Romana, con todos os títulos metidos no peto dereito do abrigo; no esquerdo os seus cinco libros publicados e ao colo, todas as medallas conseguidas en longos anos de estudo e traballo incansable.
Abriu os brazos en cruz como un paxaro que se dispón a voar e deixouse levar pola gravidade, co fin de rematar coas súas penurias e pedecementos, cando, de súpeto, un forte tirón do seu abrigo tumbouno cara atrás na calzada de pedra que cobre a vella ponte. El tremía. Aquel home de grande estatura e longa barba non se detivo máis que para dicirlle, Tés sorte que é inverno, e se afastou asubiando unha vella canción mariñeira.
