A sociedade, o conxunto dela, sempre foi mimética; ou tal se me antolla a min, nada sorprendentemente, por certo, posto que así o ten pensado xa moita xente. Pensado moita, pero aproveitado algunha menos. Agora vivimos tempos no que o mimetismo, a decisión de imitar o comportamento duns poucos, vai encamiñado dun xeito que xa foi seguido noutras épocas da Historia pero que agora, eses tempos, volven cunha forza inusitada e tornamos ser educados, millor dito, inducidos a uns comportamentos nos que a imaxe volve ter un valor indescifrable se un o contempla e a maiores pretende imaxinalo nos seus resultados á volta de vinte ou trinta anos.
Eu, que xa non estarei eiquí transcorridos eses vinte anos e coido que nin sequera dez deles, se empezo a pensalo aturúlome e traballo me costa regresar á tranquilidade anímica que me desexo. Entón acórdome do que escribiu Oscar Wilde: “Os homes do noso tempo tratan o arte como se fose un xeito de autobiografía. Temos perdido o sentido abstracto da beleza”.
Nesas debemos andar e non nos decatamos. Andamos a querer ser e comportármonos reproducindo mimeticamente o que nos chega por vía da imaxe e facémolo con tanta decisión como reflexión escasa; tan escasa que ríome eu da pintura románica que, dirixida a unha poboación analfabeta, ilustraba as paredes das igrexas con frescos.
Era aquela unha pintura narrativa, se me deixan dicilo así, e houbo que avanzar un pouco ata que apareceron pintores como Fra Anxélico e maila xente que comezou a buscar de novo a beleza, tamén nas altas paredes das igrexas.
Estes recorridos mentais, tan simplemente expostos nas máis das oportunidades, acaso me veña daqueles tempos do 68. Ouh, o sesenta e oito! Ouh, aquel maio que en Compostela foi en abril! Entón andabamos naquela aventura que se chamou Voces Ceibes. Ninguén o crerá pero tamén saiamos de ronda, como se foramos tunos, cando ó millor o que eramos era uns tunantes.
Pois ben, a quen se lle diga hoxe que indo de serenata e incluso eu que canto coma un carro, agasallabamos ás mozas cantando o monologo do vello traballador, o poema de Celso Emilio Ferreiro, que contén unha moi entendible explicación do concepto marxista da plus valía. Queren crer que con tal bagaxe e con outros semellantes aínda había mozas que atendían embelesadas ós canoros requirimentos daqueles cantautores en cernes empeñados en facer a revolución.
Non todo era así, faltaría máis, pero mentres que uns amosaban o Kamasutra sempre había quen facia o mesmo co Das Kapital… e obtiña idénticos e satisfactorios resultados. Se o repenso pode que até entenda este mundo de agora… que normalmente non o entendo en absoluto, que lle vou facer.
