Opinión

... das horas mortas

Lamento que non me caiba todo na columna porque o título que hoxe habería escribir debería ser, en realidade, "o perfume das horas mortas". Ou, sendo máis rigoroso co orixinal, "el perfume de las horas muertas".

A frase está recollida dun poema escrito por un mozo asturiano (José Benito Buylla) que gardo á espera de que algún día, cando teña vagar, poida convertilo no título dun libro no que teño o aceno de recrear o diario apócrifo dun dos milleiros de presos que entre 1936 e 1943 beberon diariamente o grolo acedo da liberdade privada entre as paredes do mosteiro da miña vila por mor dun conflicto fratricida que nunca debeu ter sido escrito na nosa historia, pero que, para a nosa desgracia como pobo, acabou por ter lugar.

“Insomnio/ la lluvia resbala lenta/ monorritmo, tristeza./ Yo adivino a la torre/ vagando,/ envuelta/ bajo la noche húmeda/ en un velo de niebla/ como si fuera el alma/ enhiesta/ del convento/ ingrávida, aérea./ Y la lluvia sigue/ resbalando lenta./ Al arrullo de su monorritmo/ los sueños despiertan./ Yo me siento sumergirme dentro/ del perfume de las horas muertas/ y florecen en mi pensamiento/ los ensueños como estrellas…”, é o fragmento que lle dá sentido ó texto e que volveu á miña memoria o pasado sábado cando a voz de José Vázquez, un veciño de Verea que leva máis de media vida residindo en Panes (Asturias), informoume de que Joaquín (Joaquín Noriega Mier) acababa de morrer (de apagarse, tería máis sentido) ós 94 anos de idade.

E quén é Joaquín Noriega, preguntarase vostede, benquerido lector, para que mereza espazo -mellor dito, homenaxe- nesta columna?

Pois ben, Joaquín Noriega é un deses milleiros de asturianos que entre 1936 e 1943 "cheirou" o "perfume das horas mortas" entre as pedras centenarias do convento celanovés e que tiven a fortuna de entrevistar na súa propia casa de Panes unha fría mañá navideña de 2003.

"Yo fui preso el 21 de octubre del 37, al caer el Frente de Asturias. Fue en Pola de Siero, porque cuando estaban próximas las tropas franquistas, el alcalde de Panes editó un bando ordenando la movilización de todos los mayores de 15 años. Yo tenía 16. Fuimos a trabajar a un campo de concentración que había en Pola de Siero y allí nos cogieron. Dos de mis hermanas también estuvieron presas. En San Sebastián. Mi padre está enterrado en Gijón. Allí lo mataron. Hay tres sepulturas. En una de ellas pone Paz.”

Palabra de Joaquín que demostra as contradicción da vida. Da vida que por fortuna non lle roubaron daquela, malia furtarlle a liberdade. Descanse en Paz.

Te puede interesar