El único secreto es no sentirse/ inmensamente lleno de verdades./ No aceptar nunca las invitaciones que la neblina/ sugiere al anidar con sus disfraces/ de paisaje feliz, de grandes sueños”. Son versos da poeta Ana Merino (Madrid, 1971), pertencentes ao seu libro “Los días gemelos”.
Interesante reflexión a de Merino. Interesante e necesaria. Porque “sentirse/ inmensamente lleno de verdades” é algo sobre o que poderiamos meditar máis a cotío. Todas e todos. Poñer en cuestión o que se considerou “certo” durante moito tempo, esixe dun exercicio de autocrítica ao que, sinceramente, poucas persoas parecen estar dispostas. É que botar a lingua a pastar é ben máis cómodo e soe conseguir máis adeptos e adeptas, porque, ¿quen quere verse só, ou soa, fronte a unha morea de persoas que partillan outra opinión diferente da nosa? Merino, consciente da mediocridade desa aspiración de contemporizar co outro -malia ser este, en ocasións, un individuo, ou individua, maledicente- insiste niso de “No aceptar nunca las invitaciones que la neblina -préstese atención á metáfora, ben reveladora desa confusión que producen as maledicencias- sugiere al anidar con sus disfraces -eis outra imaxe moi plástica, a do disfraz, que nos ubica nun espazo certamente especular- /de paisaje feliz, de grandes sueños”. Porque soñamos o que vivimos ou vivimos o que soñamos? Nin se sabe! O que si podemos ter claro é que onde hai ruído, hai malestar, confusión, desinformación, e, xa que logo, incomunicación. Se cadra por iso, Ana Merino deu comezo a este poema cuns versos esperanzadores, porque, no fondo, desexa confíar, quere confíar. Con eles fai referencia a un novo comezo por un camiño, posibelmente máis difícil, menos vistoso, pero real. “Con el consentimiento de la nieve/ caminaré despacio./ -escribiu Merino- Alguien habrá que espero junto al fuego/ y yo, que estaré ciega por el frío,/ haré breves paradas,/ sacudiré el paraguas y empezaré de nuevo”. Nótese aquí a alusión a un novo camiño: o que escollemos cando buscamos a reflexión mesurada para comprender o que nos arrodea, sen nos acomodar na autocompracencia ou na burla, certamente primaria, pouco elegante e carente de interese racional.
A cousa podería resumirse, moi brevemente, así: Dígame usté en que me equivoco a mi y déjese de dimes y diretes de baja estopa. Se é que non hai nada como mirarse por dentro e coñecerse ben para morderse a lingua antes de facer valoracións sobre outras persoas. As artes do maldicir é o que teñen, non só obedecen a impulsos -todas e todos os temos, pode entenderse-, mais a resentimentos que infectan o que dicimos de irracionalidade, e, consecuentemente, sitúano na lameira, moi polo baixo do debate. Mellor deixar ese lamorqueira, como propuña Merino no seu poema, e comezar un camiño novo. Mellor e máis saudábel.
