Obituario | Eliseo Rivero, un bo e xeneroso dende a súa Vilanova dos Infantes ó Uruguay

A derradeira vez que falei con el foi no inicio do verán. Andaba eu á procura dun dos pioneiros ourensáns en Montevideo e logo de enviarlle un “whatsapp”, chamoume e prometeume que me faría chegar a información que poidera conseguir. Os anos da pandemia, unha operación, hai agora un ano e o falecemento da súa querida Elvira nos primeiros días deste mesmo ano, tíñano un tanto abatido como para encarar unha viaxe dende Montevideo a Vilanova dos Infantes como dende había trinta e pico anos facía practimente cada ano para celebrar en Vilanova o día do seu aniversario que a casualidade vital quixo que coincidise coa celebración da súa non menos amada Virxe do Cristal, é dicir, o día 15 de setembro. Chamábase Eliseo Rivero e dende aquel primeiro día de 1952 no que se oficiou a súa condición de emigrante no porto de Santos, para recalar finalmente en Montevideo, cunha breve parada anual en São Paulo, a súa vida seguiu dúas máximas. A primeira tratar de progresar a nivel individual -“si ganas diez hay que ahorrar once”, dixéralle na despedida o seu avó Valerio- e a segunda converter a colonia migratoria galega nunha familia e tratar de axudarlle a todo aquel que puidera, igual que fixera con el o galego que o empregou na carpintería en São Paulo, o outro galego co que compartía cama -un polo día e o outro pola noite- para pagar a metade ou aqueloutros dous cos que cruzou a fronteira “sen papeis” pola localidade fronteiriza de Rivera, na que unhas rúas son brasileiras e as outras uruguayas. Así, traballando de sol a sol, casándose por poderes e tardando 25 anos en volver a Vilanova, foi como conseguiu levantar da nada, ladrillo a ladrillo, a súa empresa de construccion e posteriormente a inmobiliaria na que actualmente traballan unha trintena de persoas, e como foi practicamene todo na comunidade galega do Uruguay. Membro activo do Consello de Residentes Españois, socio fundador da Asociación de Empresarios Gallegos, directivo case permanente do Centro Orensano de Montevideo, presidente duante varios anos do Hogar Español de Ancianos..., a lista podería seguir ata encher a páxina. O día 12 de novembro de 2018 recibiunos fachendoso a unha delegación do premio Ourensanía no peirao do Buquebús de Montevideo para facernos de excelente guía-anfitrión naquela cidade tan querida para el como a propia Vilanova dos Infantes onde o seu avó Valeiro lle dixera un día: “Eliseo, serás el primero en emigrar a América porque aquí no hay comida para todos”. Tiña 18 anos e unha vida por diante ó longo da cal esparexeu por aquí e por acolá toneladas dos máis nobres valores que unha persoa pode atesourar. Sen dúbida, coa marcha de Eliseo vaise un bo e xeneroso que, dende a distancia, amou con profusion á terra que lle regalou a vida, Galicia, e que adorou profundamente a aquela que lle deu o pan, Uruguay. Vaia dende aquí o meu recoñecemento público e, loxicamente, o meu afecto a toda a súa familia. A de aquí e a de acolá.