O baile que segue

Libro exemplar, tamén na súa voluminosidade, o que teño diante miña. Non, non é un libro de peto (terá de selo, non debe ficar restrinxido a certos ámbitos) este de Alfonso Espiño Louro, quen nel reproduce e recompila o que fora tese doutoral, defendida en Santiago de Compostela, nun dos últimos veráns previos á pandemia, cando eramos ceibes para viaxar dun lado para outro. Cal deberá facer este libro, espallando saberes e sabores, non soamente musicais senón intrahistóricos. Que o merece unha cidade coa vitola de Santiago, como dicíamos daquela, Compostela ten un aire máis literario, Santiago percorre a cousa troiana de cando manteus e capas (tamén as da tuna) partillaban espazos cos primeiros “ye-yés”, que son quen formarían os grupos dos que Espiño Louro dá nota comprida. Grupos que, nos tés-bailes, tan vivos cando eu chegara a Santiago, entón a única universidade galaica (e en certas facultades, Medicina e Farmacia, sobre todo, aberta a estudantes bascos, e panameños, dominicanos ou portorriqueños). Entre estes o moi mitico Gregorio “Goyo”, alumno perenne do que andamos estes días a procurar derroteiro, atraídos pola súa presencia no libro de Espiño Louro. E é que “Goyo”, orfeonista e tuno, gravara un disco no Londres de 1968, xunto a “Pietro” Sampedro e Antón Seoane, ideólogo e “one man band” de Milladoiro. Poño este exemplo alertando dun libro, como este, tan cheo de fundamentos. Se non apenas sería referencia erudita e enumeracións físicas, moi valiosas para achegados ou vencellados. Mais Espiño Louro deu atopado a pedra filosofal do coñecemento feito amenidade. E con el viaxamos polo tempo mudado en pretexto e contexto. E, desde logo, en texto. Dando pé a canto estudo deberá parecer nos núcleos galegos diferentes onde a “longa noite de pedra” do poeta celenovés tivo importante alivio coa música que vindo de fóra, pop, rock e demáis, batera co entusiasmo dos novos. E pois compre dar nomes tomarei, e non en van, o de Los Chelines, en contino “revival”, coa vitalidade do músico e oftalmólogo Tito Segade no centro. Quen me fai o favor da súa amizade e dun libro tan brillante como este. Xa para sempre na miña biblioteca. Porque me fai, vitalista eu tamén, novo de novo.