Tempo de series

Aínda que non nacín, ¡respetadme! dicia Alberti, quen si o fixera, con cinema, medrei con el. E aprendín a amalo vivamente. De maneira que sen o cinema (o dos domingos non pode faltar na miña falchoca) non vivo. Agás nestes días de reclusión forzosa, que como a meirande parte da xente levo fatal, nos que único cine que me queda é o das sabas brancas ou, desde logo, o que botan na tele. Co que ando a facer o que nunca fixera ver series, cousa que me tiñan recomendado uns e os outros. E nestas estou cando entre choios ruíns veño de bater cunha serie boa, de Mariano Barroso, que se chama “La línea invisible” (Movistar). E que trata do nacemento da ETA como organización “redentora”, e que acabara mudando en cancro da democracia, co seu cáseque un milleiro de mortos, para rubricar un asasinato masivo que, como dixera o outro, ademais de criminal viña totalmente errado. Por máis que algún cínico fixera a metáfora da árbore e as noces (a propósito do nacionalismo vasco, digamos, pacífico). A serie dirixida por Barroso non pretende ser equidistante, non se pode, mais tenta botar unha ollada rigorosa sobre como un rapaz, profesor de universidade, con noiva “formal”, a piques de marchar con ela a Oxford, ingresa nunha banda, ideada –ademais- por unha especie de “Capitán Araña”. Non soamente iso, senón que asasina a un garda civil de tráfico, Pardines Arcay (galego, de Malpica), tan pouco oligarca como quen procura o pan en terrea allea (e -en certa maneira- hostil). É un labirinto cheo de berros e silencios que Barroso percorre con cámara dilixente e distante Certo que en paralelo Barroso pinta a figura de Melitón Manzanas, xenial a interpretación que del fai Antonio de la Torre, torturador, intelixente e un chisco diletante. Quen sería asesinado, pouco despois, por ETA, provocando a súa morte un estado de excepción en Guipuzcoa, que ben lembramos quen daquela andabamos a velas vir. Entre os uns e os outros aquel seitor da igrexa a poñer velas a Deus e ao Diaño. Un labirinto cheo de berros e silencios que Barroso percorre con cámara dilixente e distante. Boa serie para ver en días en que vén de morrer Calleja, aquel xornalista, encarcerado por Franco e perseguido pola ETA. Quen non se aledara, estado en presidio, da morte de Carrero Blanco, porque facelo sería “lexitimar aos asesinos”. Por iso.