Tratado cutáneo

Dentro dese terreo que chaman da autoficción, tan maltratado por algúns que non se decatan que rarísima é a narrativa que non se nutra dela, que “Madame Bovary c´est moi” é moi certo, dígao Gustave Flaubert ou a súa porteira; nese terreo, digo, está o último libro de Sergio del Molino. Antólogo del mesmo (por soriático) e de cantos teñan sufrido semellante doenza. Entre outros, ben presentes neste libro, novela, ensaio, docudrama, que os lindeiros ou marcos veñen moitas veces imprecisos, Stalin, Isabel II ou Vladimir Nabokov. Canto influira a doenza (e a súa cura) no avatar destes tres podémolo supoñer; por máis que no caso do autor de “Lolita” a soriase estea presenta nas cartas a Vera, esposa inmorredeira “malgre” Irina. Dos outros iremos sabendo polas indagacións de Sergio Del Molino, quen fai do dictador soviético todo un personaxe de novela épica, entre Moscú e o Mar Negro, Sochi, o lugar onde tiña a “dacha” que lle serviría como lenitivo para a doenza mais tamén para maquinar aquela purga incesante que fora o seu mandato. Mais, xa se dixo, o propio Del Molino vén sendo o seu personaxe, desde aquela adolescencia previsible co primeiro bico a unha adoradora de Ramones, “punkie” xa que logo, ata o momento actual no que a súa soriase, doenza crónica como ben sabemos, fica camuflada baixo dun tratamento de choque. No interín quedara no camiño un seu fillo, morto tan novo que dá máis que carraxe, e iso ao que non coñecimos ao cativo. Pero aquí non hai autoconmiseración senón literatura. Da boa, da grande, da que nos permite coñecernos mellor a través dun escritor “humanista” que, xa que logo, humaniza canto toca. Omitindo poucas cousas, nin sequera as máis estrictamente persoais. E é que a autoficción significa volcarse, verquerse, cara ao leitor, como nunca, o semellante, o amigo. E ollo, que non estamos diante dun libro de autoaxuda, nin falta que fai. Que nos atopamos diante dun compendio de actitudes e maneiras de querer (tamén á esposa, comprensiva Cristina). Non máis botei en falta o rixo que, seica, a soriase provoca nos seus pacientes, nin esa certa inmunidade que presenta diante do cancro. Ao ser a propia soriase unha especie de cancro como visto cuns prismáticos do revés.