Manuel Quintas, Dopa: "O Entroido de Laza é o músculo vital que fai que o noso corpo funcione"

Cando se fala de Manuel Quintas (Laza, 1963) non todo o mundo o coñece, pero cando se lle chama Dopa, todo lazano sabe quen é. El é un peliqueiro dende o berce e o testamentario do Entroido de Laza dende fai 34 anos. Aínda que agora vive en Ourense, Dopa criouse na Praza da Picota de Laza, epicentro da celebración. Cada Martes de Entroido, Dopa realiza o “Testamento do Burro” e víveo co mesmo cariño e ilusión que a primeira vez. Dopa en Ourense. (Foto: Xesús Fariñas). Quen é Dopa? Dopa é un veciño de Laza que foi criado na esencia do Entroido. Vivín no epicentro da festa do Entroido, a Praza da Picota, mamei a cultura dos peliqueiros, aprendín e empapeime deles. Como testamentario, Alfredo Barja -antigo testamentario e referente- tivo moita influencia en min, axudoume a crear un vínculo entre a propia personalidade e o personaxe que me tocou adoptar. Que supón facer o “Testamento do Burro”? O “Testamento do Burro” é un dos momentos máis esperados e importantes do Entroido, xunto cos peliqueiros, a farrapada e as formigas coa Morena forman a columna vertebral do Entroido de Laza. Polo tanto, ler o testamento é un exercicio de responsabilidade que che aporta a sensación e a satisfacción de contribuír o mantemento da tradición e en algo tan importante como é o feito de potenciar a identidade do teu pobo. Impórtame que non se perda a maxia dese momento. Levo facendo o testamento dende o 1987, vou polo ano número 35. Aínda que pareza moito tempo, e sabendo que o tempo nos desgasta, a ilusión e o compromiso segue intacto. Que se precisa para elaboralo? Á hora de elaborar o testamento destaco o enxeño e a capacidade creativa para xestionar algo que dito dunha forma concreta sexa captado pola xente e que non rebase a liña do mal gusto, aínda que sabemos que é moi complicado que este tipo de cousas estean ao gusto de todo o mundo. Iso é algo lóxico e comprensible. O peliqueiro é unha forma de vida, un santo e sinal que me transforma Tamén é peliqueiro veterano. Dende cando o viste? Eu son testamentario por cariño, pero a miña personalidade engra máis co peliqueiro, sempre me sentín peliqueiro, non había día no ano que non xogara a selo, daba igual a época ou hora. Son peliqueiro por devoción, por amor e sobre todo por necesidade. Tiña 14 anos cando saín por primeira vez co peliqueiro grande, recordo que para poder encher o traxe tiveron que pórme dous xerseis debaixo. O feito de levar encima anos de tradición e coller o relevo da familia, daquela non era suficiente para estar a altura das circunstancias. Aínda que creo que cumprín as expectativas que o meu avó e a miña madriña puxeron en min. Que é para vostede o peliqueiro? Moita xente di que non se pode explicar, é complicado proxectar un sentimento a través das palabras, pero si que considero que é relativamente sinxelo detectar nos ollos a intensidade dese sentimento cando falamos del. Para min, e penso que para calquera lazano, o peliqueiro é unha forma de vida, un santo e sinal que me transforma e incluso, cando estou con el, crea en min unha dúbida razoable que me fai pensar en quen dos dous é quen. O paralelismo, a unión entre dúas forzas que se entenden e que son necesarias, unha sen a outra perden forza. Que precisa un peliqueiro? O peliqueiro é un cúmulo de sensacións e de circunstancias todas xuntas: estilo, forza, intelixencia, picardía, elegancia, “posturiña”, pero hai algo que penso que é fundamental para conseguir equilibrar todas elas, e é o respecto. Ese respecto polo que fas, polo que levas enriba. O peliqueiro é a identidade dun pobo, son anos de tradición e loita dos lazanos. Por ese respecto que nos temos, nunca saberei que imos facer, non queremos defraudarnos mutuamente -peliqueiro e Dopa-, porque o meu concepto vai máis alá, xungue o sentimental e o físico. Gustaríame contribuír a manter iso que marca a liña dun ADN auténtico, a nosa identidade E o Entroido de Laza, que significa para vostede? É ese músculo vital que fai que o corpo funcione, o ecuador que marca un antes e un despois no ano, unha mistura de sensacións que me eleva ata cotas insospeitadas. A amizade, a festa e o sentimento entroncan en un tempo no cal se vive coa ilusión que marcan os grandes momentos. Cal cre que é a esencia desta celebración? Penso que a esencia do Entroido de Laza é o propio Entroido. Manter os elementos que o configuran co grado de pureza que lle foi dado faino interesante, atractivo e sobre todo especial. Máis alá do peliqueiro e do testamento, que é o que máis lle gusta destas datas? Especialmente agrádame o Entroido que se vive no interior das casas, bodegas, lareiras, aí é onde afloran moitos sentimentos contidos, todo aquelo que nos contan os maiores. Sobre todo, destaco esa emoción que ilumina os ollos ó falar do que eles viviron. E como veterano, que consello lle daría aos máis mozos? Non son quen para dar consellos, pero si que me gustaría que respectasen e trataran de manter tal como foron sempre esas cousas que fan que o Entroido sexa algo especial para nós. Por encima de todo gustaríame contribuír a que o peliqueiro mantivera os seus métodos e formas de actuación, o modus operandi que nos fai ter a nosa propia identidade, esa que marca a liña dun ADN auténtico, e que fixo que se fora mantendo intacto ó longo do tempo pasando de xeración en xeración.